Το διπλό μήνυμα-δικαιολογίες-ενοχή

Όταν ήμουν μικρή 2-4 χρόνων, η μητέρα μου με έβαζε πρωί, μεσημέρι, βράδι σ΄ένα καρεκλάκι, μου φόραγε τη σαλιάρα και καθόταν πάντα απέναντί μου (ποτέ αγκαλιά) και καθιστή μα σκυμμένη με τάιζε με το κουτάλι, πάντα με τάϊζε γάλα με μπουκίτσες ψωμί, ψωμί με λάδι, τριμμένη ντομάτα και τυρί φέτα και ρίγανη, αυγό χτυπημένο με ζάχαρη, σούπες με κρέας ή ψάρι ή γιουβαρλάκια από όσο θυμάμαι αυτή την ηλικία μου και κρέμμες αν θυμάμαι καλά.Συνήθιζε να μου μιλάει με χαζοπαραμύθια που εκείνη κατασκεύαζε μιας και ήταν στα γράμματα της 2ας δημοτικού και ήξερε μόνο ότι είχε μάθει από την παράδοση στο χωριό της. Εκείνο που της είχε κάνει εντύπωση είναι ότι δεν έτρωγα αν δεν μου έδινε κάτι για να απασχολήσω το μυαλό μου. Αυτό ήταν και το βασανιστήριό της με εμένα. Μου έδινε ας πούμε το ρολόι της. Την τρέλλαινα στις ερωτήσεις. Πως φτιάχτηκε αυτό?? Τι μας χρειάζεται αυτό?? Ποιός το έφτιαξε αυτό?? Τι σημαίνει ώρα?? Από τι φτιάχτηκε αυτό?? Που, πως, πότε, γιατί??? Ποτέ δεν ρώτησα πόσο κάνει αυτό και γι αυτό ο πατέρας μου βάλθηκε να μου το μάθει  αυτό από την ηλικία των 2 ετών. Ο πατέρας μου ήξερε πολύ καλά το "πόσο". Η μητέρα μου δεν ήξερε ούτε το πόσο, ούτε το που, ούτε το πως, ούτε το ποιός, ούτε το γιατί και όλα αυτά τα κάλυπτε με μια δικαιολογία "Τα μικρά παιδιά δεν ρωτάνε τέτοια πράγματα. Θα πάς σχολείο και θα μάθεις ότι σε ενδιαφέρει, Φάε το φαγητό σου γιατί θα κρυώσει." Ποτέ δεν ασχολήθηκε δημιουργικά μαζί μου και όταν εγώ επέμενα πολύ μου έδειχνε τα άλλα δύο βασανιστήρια που είχε στο σπίτι. Την Ελένη και τη Γιώτα που ήταν μικρότερες από μένα και είχαν περισσότερες ανάγκες. 'Ετσι κι εγώ παρουσίασα την εξής ανεξήγητη αντίδραση. Κατέστρεφα τουλάχιστον για δύο χρόνια ότι μου έδιναν και η απολογία μου ήταν "ότι θέλω να δω τι έχει μέσα", πράγμα για το οποίο έφαγα πάρα πολύ ξύλο.Πολλές φορές μου έδινε παραμύθια γεμάτα εικόνες με αγγλικό κείμενο από αυτά που έστελνε ο θείος Γιώργης από την Αμερική. Και μου έλεγε "για τα μικρά παιδιά δεν είναι το ρολόϊ, είναι το αρνάκι.Κοίτα τι όμορφο και καλό που είναι το αρνάκι. Δεν ήξερα γιατί κατσούφιαζα όταν μετά από αυτό ερχόταν η κουταλιά στο στόμα. Ήξερα ότι αυτό το κρεατάκι ήταν ζώο μα δεν ήξερα ποιό. Έτσι έμαθα με τη μητέρα μου, να παίρνω διπλό μήνυμα σε όλα τα θέματα και να είμαι συνέχεια στεναχωρημένη γι αυτό που μου λέει και μπερδεμένη σαν κουβάρι σε όσα μου έμαθε. Μου είχε διαλύσει τη σχέση μου με το λόγο, άρα και τη σχέση μου με το Θεό ή το Δημιουργό. Μου είχε αποδείξει με χιλιάδες δικαιολογίες ότι αυτή είχε δίκαιο πάντα. Το πείσμα της ήταν πάντα μια δικαιολογία. Έτσι έμαθα να σκέφτομαι κι εγώ. Όσο όμως μεγάλωνα οι δικαιολογίες οι δικές της και οι δικές μου απόκλιναν. Οι δικαιολογίες οι δικές μου ήταν πάντα απολογητικές σχεδόν την εκλιπαρούσα μέσα από τις δικαιολογίες που της έλεγα να με συγχωρέσει για το ότι δεν κατάλαβα πόσο δίκαιο έχει. Ήμουν απολύτως εξαρτημένη από τη δική της κρίση. Γιατί όμως??? Αφού δεν είχε τα προσόντα να μου μάθει τίποτα. Ούτε καν τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όταν έφθασα 46 χρονών άκουσα κι αυτό "Δεν θέλεις να έρθεις εδώ???" με ένα πονετικό σπαραγμό!!! Επί 5 μήνες ήμουν άρρωστη ψυχολογικά και αντηχούσε στα αυτιά μου αυτή η μαγική φράση. Πάλεψα  πολύ να καταλάβω γιατί πριν από το "θέλεις" βάζει το "δεν". Και ανακάλυψα την ενοχή. Η μητέρα μου σκέφτεται ενοχικά.Αυτό το εργαλείο με το οποίο με εξάρτησε ήταν η ενοχή. Μου μιλούσε πάντα με εκείνο τον τρόπο που αν δεν τον ασπαζόμουν θα φορτωνόμουν ενοχές. Δεν φαντάζεστε πόση δύναμη έχει σ΄αυτό. Έτσι με διατήρησε μέχρι τώρα κοντά της, ένα ενοχικό και ενοχοποιημένο άτομο. Όταν της αποκάλυψα αυτό που ανακάλυψα, η απάντησή της ήταν "Αυτά είναι δικαιολογίες. Εκεί τρελλάθηκα.Το διπλό μήνυμα. Με κατασκεύασε σαν προιόν της πειθήνιο και υπάκουο με ένα κώδικα δικαιολογιών και ενοχών και μετά από άπειρη προσπάθεια να εξηγήσω γιατί δεν ήμουν καλά και μετά από ατελείωτη ψυχική αιμοραγία, βρήκα το φαύλο ασυνείδητο ψυχολογικό παιχνίδι που με είχε παγιδέψει και της το αποκάλυψα.Όμως αυτή δεν το δέχθηκε και είπε ότι όλα αυτά είναι δικαιολογίες, που κάποιος άλλος μου τις είπε, γιατί αλλιώς, γιατί δεν τις έλεγα από την αρχή.Πως σας φαίνεται που μια γυναίκα με απειροελάχιστες γνώσεις και δυνατότητες για τη ζωή που ζούμε σήμερα με κρατάει ψυλογολικά όμηρό της??? Το διπλό μήνυμα, οι δικαιολογίες, ή  το ότι μου καλλιεργούσε ενοχική σκέψη φταίνε??? Και που λέω "φταίνε" σημαίνει ότι σκέφτομαι ακόμα ενοχικά. Ξέχασα να σας πω ότι η μητέρα μου είναι χριστιανή και ότι οι χριστιανοί δεν μου αρέσουν, ακριβώς για τους λόγους που ανέφερα για τη μητέρα μου.Όπου ακούσω χριστιανός είμαι πολύ επιφυλακτική. Το κλειδί για τους ουρανούς είναι ο Χριστός και όχι ο χριστιανός.Προσοχή!!!!Και βεβαίως αυτό δεν σημαίνει πως ο Βούδας δεν μπορεί να είναι επίσης κλειδί για τους ουρανούς.Απλά δεν τον έχω γνωρίσει και δεν μπορώ να εκφέρω άποψη