Το συνδικαλιστικό κίνημα έγινε θεσμός. Όταν ξεπροβόδισε, το είχε γεννήσει η ανάγκη των εργαζομένων για εκπροσώπηση των συμφερόντων τους στα μεγάλα αφεντικά. Όμως στο διάβα των χρόνων, το όργανο αυτό υπέστει αλλοιώσεις, διαβρώσεις και ανορθολογισμό και διεφθάρει η αρχική του υπόσταση. Στο φινάλε της ύπαρξης του, βρέθηκε να είναι διπρόσωπο, με το ένα πρόσωπο στραμμένο στις εγγυήσεις των μεγάλων αφεντικών για την διατήρηση της εξουσίας του επί των εργαζομένων και με το άλλο πρόσωπο στραμμένο στους εργαζόμενους, στις υποσχέσεις ότι όλα γίνονται γι αυτούς,αρκεί να ψηφίσουν, στις υποσχέσεις ότι θα ανωνιστούν να καλλιεργήσουν την αντιπαραγωγικότητα και το βόλεμα κι άλλων στο άρμα της εξουσίας. Σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει μια χαοτική φορολογική νομοθεσία, που αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια επιχειρηματικού ενδιαφέροντος για παραγωγή, αντί το συνδικαλιστικό κίνημα να απαιτήσει ραγδαία απλοποίηση του φορολογικού νόμου, έτσι ώστε να διευκολύνει τους εναπομείναντες υπαλλήλους να δράσουν συγκροτημένα και δημιουργικά και να διευκολύνει τους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με την παραγωγή και την επιχείρηση, αντι αυτών ξαναλέω, προτείνει να παραμείνει η γραφειοκρατική ταλαιπωρία που παράγουν οι καρεκλοκένταυροι, σφραγιδοφάγοι... ως έχει, για να εξυπηρετηθούν και νέες προσλήψεις υπό το χάλι αυτού του καθεστώτος, και να μην μειωθούν οι μισθοί σε μια χώρα χρεωκοπημένη. Αυτός ο διμούτσουνος δραπέτης ευθυνών πρέπει να γίνει σάντουιτς υπό την πίεση της κυβέρνησης και των εργαζομένων. Πρέπει τα δύο άκρα (κορυφή και βάση) να συνεργαστούν απευθείας για το καλό όλων. Αυτό το παχύ στρώμα κοπριτολάγνων υπήρχε και υπάρχει ακόμα για να εκβιάζει την κορυφή και να χειραγωγεί και να αποδυναμώνει τη βάση του συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου