Ένας αντιεξουσιαστής στην εξουσία

'Ετσι προδήλωσε ο Γεώργιος Παπανδρέου τον εαυτό του ως πρωθυπουργός της χώρας μας. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι είναι εκείνο που κάνει έναν άνθρωπο που γεννήθηκε στην Αμερική και πήρε την υψηλότερη και ποιοτικότερη υποτίθεται παιδεία στα Πανεπιστήμια της Αμερικής, που κατέχουν την πρώτη θέση στον κόσμο στην Παιδεία σύμφωνα με τις στατιστικές, να καθηλώνεται στη θέση ενός πρωθυπουργού αορίστου χρόνου, υπό δυσοίωνες συνθήκες, σε μια χώρα κουδίδα στον παγκόσμιο χάρτη, να εργαστεί πιεζόμενος από τους ομολόγους του ξένους ηγέτες, να κάνει τη χώρα του προτεκτοράτο της Γερμανίας ή της Αμερικής και να παλεύει μόνος του με γίγαντες, με μοναδική του ψυχική αντίδραση την περίφημη φράση "Είμαι αντιεξουσιαστής στην Εξουσία". Γιατί αυτός ο άνθρωπος να μην είναι ένας καθηγητής, σε ένα Πανεπιστήμιο έστω Ελληνικό στην Κοινωνιολογία, φιλήσυχος και χαμηλών τόνων άνθρωπος, που θα μεγαλουργεί στο έργο της επιφοίτησης νεώτερων ανθρώπων σε Κοινωνιολογικές Αξίες? Πλέον, η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι η κοινωνική ανέλιξη και η καλλιεργημένη ιδεολογία που επιτάσσει μεγαλομανιακά προβαδίσματα στη ζωή, όπως αυτά της κατάκτησης πλούτου, δόξας, φήμης και κυρίως η απληστία και το ανικανοποίητο αυτών των βουλιμικών ιδεολογιών, είναι η αιτία που αυτός ο άνθρωπος καταναλώθηκε μέσα σε δύο χρόνια και αποκόμισε χιλιάδες χαρακτηριστικά απαξιωτικά και προσβλητικά σε εθνικό επίπεδο αλλά και διεθνώς. Δεν σας κρύβω την τελευταία ανακάλυψή μου, ότι δεν γίνεται να ζήσεις όλη σου τη ζωή χωρίς ούτε την υποψία καν μιας μεγαλομανίας, έστω και σε μικροεπίπεδο π.χ να αγοράσεις ένα καλό αυτοκίνητο ή ένα σπίτι. Όμως από αυτό το επίπεδο έως το επίπεδο της επιδίωξης να κυριαρχήσεις σε ένα ολόκληρο παγκόσμιο σύτημα και να θεωρείς ότι διοικείς Υπουργεία, Χώρες, ή ακόμα και πλανήτες, είναι μια τυφλή πλάνη ματαιοδοξίας και διαστροφικού σαδομαζοχισμού που έχει προωθήσει η ιδεολογία της μεγαλομανίας. Όμως η Ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι η μεγαλομανία και η ιδεολογία της Εξουσίας και της Ισχύος αναπτύσσεται σε κλούβια μυαλά. Θα έλεγα μάλιστα ότι όσο περισσότερο μεγαλομανιακός είναι κάποιος, τόσο περισσότερο κλούβιος είναι. Ενώ αυτός πιστεύει ότι μεγαλουργεί το εσωτερικό γινόμενό του σαπίζει. Στην προκειμένη περίπτωση ο Γεώργιος Παπανδρέου αξίζει πολύ, γιατί τολμά να αναζητά τον αντιεξουσιαστή μέσα του και να το φωνάζει δημόσια. Είναι από τις καλύτερες περιπτώσεις ανθρώπων του Χώρου της Πολιτικής. Μια άλλη απάντηση που έδωσα στην ριζική απορία μου γι αυτόν τον άνθρωπο, αλλά και για όλους τους ομολόγους του, είναι ότι είναι μοιραία πρόσωπα. Ζυμωμένοι από την γέννησή τους με τον λόγο της ανάληψης καθηκόντων πρωθυπουργού, καλούνται κάποια στιγμή μοιραία να σηκώσουν τον σταυρό της ανάληψης αυτών των καθηκόντων. Τιμή τους είναι, να διαισθανθούν το μοιραίο της θέσης τους και να στραφούν στον αντιεξουσιαστικό άνθρωπο, μήπως και προλάβουν και λυτρωθούν, από την βρώμικη ιδεολογία που τους οδήγησε εκεί. Ο λόγος είναι απλός. Ο άνθρωπος θέλει 8 ώρες να εργαστεί, 8 ώρες για τις υπόλοιπες προσωπικές και οικογενειακές του υποχρεώσεις και δικαιώματα και 8 ώρες ύπνο. Πείτε μου τώρα εσείς, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μην μπορεί να διοικήσει ένα παιδί στο 8ωρο της εργασίας του και κάποιος άλλος να καλείται πλανητάρχης επειδή στο 8ωρο της εργασίας του διοικεί όλο τον πλανήτη!!! Δεν είναι παράλογο??? Οι Κυβερνήτες είναι άρρωστοι και φαντασιόπληκτοι και εγωκεντρικοί και μάταιοι. Θα μου πείτε κάποιος πρέπει να αναλάβει το ρόλο??? Ε! λοιπόν όχι. Ας αυτορυθμιστούν οι οικογένειες, οι κοινότητες, οι κοινωνίες και οι χώρες ακόμα και ο πλανήτης μόνος του!!! Καλύτερα θα τα καταφέρει μόνος του, χωρίς τα φερέφωνα μάταιων και επίδοξων ατόμων που έχουν διδαχθεί να μεγαλοπιάνονται. Και το μυστικό της κουβέντας αυτής είναι ότι δεν μπορεί άνθρωπος να διοικήσει άνθρωπο, ούτε τη μάνα του, ούτε το παιδί του. Το μόνο που μπορεί είναι να το παραδειγματίσει σωστά και να το προσελκύσει σε μία στάση ζωής που την ακολουθεί επειδή την αγάπησε και την πίστεψε. Όλα τα άλλα είναι εκ του Πονηρού. Γι αυτό Γεώργιε Παπανδρέου συνέχισε ως αντιεξουσιαστής τη ζωή σου.