Ζώντας μέσα στο δίλλημα

Θυμάμαι στο Τ.Ε.Ι. τους καθηγητές να ζητούν εργασίες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μακροχρόνια οφέλη που θα αποκομίζαμε από την συμμετοχή μας σε αυτήν.Θυμάμαι και την κατεύθυνση που μας έδιναν για την υποστήριξη της εξειδικευμένης παραγωγής σύμφωνα με το συγκριτικό πλεονέκτημα κάθε χώρας. Θυμάμαι το πάθος και την πειθώ τους, τις χρηματοοικονομικές αναλύσεις και τα επιχειρήματα που μας φύτευαν στα μυαλά μας για να προωθήσουν την ιδέα της Ένωσης. Ένας κυκεώνας  πολυδαίδαλος και πολλά υποσχόμενος χωρίς καμμιά εμβάθυνση. Και όλοι το θεωρούσαν αυτό γνώση και θεμέλιο σκέψης. Τώρα που έχω απομακρυνθεί από την φοιτητική κατευθυνόμενη σκέψη, αλλά που εξακολουθώ να είμαι παρατρεχάμενη του συστήματος, υπηρετώντας τις σαθρές επιταγές του, υποχρεωμένη σε αυτό γιατί με πληρώνει να ζήσω, ανακάλυψα ότι  οι προθάλαμοι της γνώσης όπως τα σχολεία, τα λύκεια και τα πανεπιστήμια, έχουν ως βασικό σκοπό να ζυμώσουν  τις σκέψεις και τις ιδέες για να παράξουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής για τον άνθρωπο από το να σκάβει το χωράφι του, αλλά τελικά αυτό που πετυχαίνουν είναι να αποπροσανατολίζουν μεθοδικά και συστηματικά τον άνθρωπο από τον εσωτερικό του άξονα, να τον παραγεμίζουν με ιδέες και επινοήματα και λογικές κατασκευές, έτσι ώστε να παράγουν άτομα εξαρτώμενα από αυτά τα επινοήματα, που θα έχουν μηδενική ικανότητα αντίδρασης στο παράλογο, και θα συμφωνούν και θα επικροτούν τον πολυδαίδαλο και χαοτικό αποπροσανατολισμό τους, θα υπομένουν όλες τις συνέπειες και θα εξυπηρετούν τάχιστα και με όλο τους το δυναμικό τα συμφέροντα των ισχυρών,που τους οδήγησαν στο χάος, μη μπορώντας να συλλάβουν και να συνειδητοποιήσουν το που βρίσκονται γιατί μέσα στο χαοτικό σύστημα είναι πολυάσχολοι, (το σύστημα φροντίζει γι αυτό). Θυμάμαι την πρώτη μου αντίδραση στην πρώτη δημοτικού στο σχολείο. Δεν μου άρεσε καθόλου η πειθαρχημένη και υποχρεωτική καθήλωση μέσα στην τάξη, το υποχρεωτικό διάβασμα, η εξέταση στον πίνακα, η τιμωρία αν δεν ήξερες το μάθημα, η κατευθυνόμενη σκέψη και οι εξετάσεις και ο έλεγχος. Ειδικά γι αυτές τις εξετάσεις ομολογώ ότι διαστράφηκε όλο το είναι μου. Χρόνια πολλά κατηγορούσα ανθρώπους που δεν γνώριζαν γράμματα. Ήταν  για μένα ανυπόστατοι. Ήταν άχρηστοι. Ήταν περιττοί. Ήταν άσχετοι. Τους υποβίβαζα λοιπόν όχι δημόσια αλλά εσωτερικά μέσα μου για να αισθανθώ υπεροχή και να δικαιολογήσω την προσπάθεια και την ικανότητα να συμμετέχω σε εξετάσεις και να διαπρέπω, ενώ όσο συνέβαινε αυτό, εγώ κυριολεκτικά υπέφερα. Το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν σ΄αυτή την κοινωνία είναι να κρύψεις αυτό που νιώθεις. Να μην το εκθέσεις για να μην εκτεθείς. Δεν είναι δα ανάγκη να ξέρει κανένας πως νιώθεις εσύ, για να μην" σε εκμεταλλευθεί". Έτσι συγκάλυπταν όλοι το φόβο, την απέχθεια και τον πόνο των εξετάσεων. Το παράλογο όμως δεν τελειώνει εδώ. Διότι όταν κατέκτησα το πτυχίο μου, που με διαφοροποιούσε από τους αγράμματους, αυτό δεν έγινε αποδεκτό από την δουλειά μου, αλλά μου ζητήθηκε να ξαναδώσω εξετάσεις. Τέλος δε, άκουσα ότι για να συνεχίσω να δουλεύω σε αυτή τη δουλειά πρέπει να ξαναδώσω εξετάσεις. Για όλα αυτά έκρυβα ένα ασυνείδητο φόβο και μια βαθειά αποστροφή. Κλωτσούσε η καρδιά μου. Αντίθετα στο χωριό, όπου θα με έστελναν να μαζέψω ξυλαράκια για τη φωτιά και θα  μου μιλούσαν με πράγματα από την παράδοση και θα με μάθαιναν τα μυστικά της φύσης, για να ζήσω μέσα σ΄αυτήν χωρίς ελέγχους, εξετάσεις και υποχρεωτική καθηλωτική και προσαρμοσμένη παρουσία ένιωθα σα στο σπίτι μου.  Τώρα κατάφερα να ξέρω που είναι η διώρυγα του Σουέζ ή ο Παναμάς, κατάφερα να ξέρω ποιός είπε τι, είμαι κλεισμένη μέσα στο διαμέρισμα, χρεώνω με προσαυξήσεις τους συνανθρώπους μου  στη δουλειά, επειδή δεν μπόρεσαν να είναι συνεπείς με τις επιταγές του συστήματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση "το όνειρο" ήταν μια εξαπάτηση των 300 ισχυρών της Ευρώπης που αποφάσισαν να αλλάξουν ρότα για την προάσπιση των συμφερόντων τους και να στραφούν εναντίον των Ευρωπαίων πολιτών και οι συνέπειες των πεποιθήσεων της κοινωνίας που ζούμε δεν έχουν τέλος αν προσθέσετε όλοι και τις δικές σας εμπειρίες. Μα το πιό τραγικό από όλα είναι αυτό που προκύπτει από την θεωρία των στοιχημάτων. Η θεωρία των στοιχημάτων λέει ότι τα πάντα στη ζωή είναι ένα στοίχημα. Π.χ αν πιστεύεις ότι θα πέσει βροχή αγοράζεις ομπρέλα, αν όχι τότε όχι, αν πιστεύεις ότι θα χρεωκοπήσει η χώρα πάς σε κάποια άλλη χώρα πιό εύρωστη οικονομικά, αν όχι κάθεσαι σε αυτήν. Αν πιστεύεις ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η απάντηση στο πρόβλημά σου σαν αγρότης, τότε καταστρέφεις την παραγωγική σου αυτάρκεια στο χωράφι σου και παράγεις μόνο μούσμουλα. Αν δεν το πιστεύεις αυτό τότε εξακολουθείς να υποστηρίζεις την παραγωγική σου αυτάρκεια. Όλες οι επιλογές στη ζωή είναι ένα στοίχημα. Στο στοίχημα απαντάς μόνος σου, με την οπτική σου ζώντας μέσα στο δίλλημα και πολλές φορές εκβιάζεσαι ψυχολογικά να στοιχηματίσεις. Νιώθω λοιπόν ότι στοιχημάτισα λάθος σε αυτή τη ζωή.Και αυτό αποδυκνείεται από το γεγονός ότι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση με εξαπάτησε και τώρα με οδηγεί στην κοινωνική εξαθλίωση, εγώ που στοιχημάτισα τόσο απαίδευτα σ΄αυτήν, βγαίνω χαμένη, γιατί οι γνώσεις με τις οποίες με φόρτωσε μου είναι τελείως άχρηστες για να ζήσω, αφού μέσα στην κοινωνική εξαθλίωση η μόνη λύση είναι η επιστροφή στο χωριό, αλλά γι΄αυτό το σοβαρό θέμα δεν έχω καμμιά γνώση, για το πως πραγματικά θα ζήσω εκεί.Δεν ξέρω να σκάβω, δεν ξέρω να φυτεύω, δεν ξέρω να θερίζω, δεν ξέρω την συγκομιδή, ΑΡΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΖΩ.