Τραγωδία

Η τραγωδία στην ανθρώπινη ζωή ξεκινά ως εξής: Λόγω συγκυριών κάποιος διαμορφώνει την άποψη, ότι κάποιο άλλο πρόσωπο είναι το καταλληλότερο για το δικό του συμφέρον. Όχι βέβαια για το καλό και συμφέρον της ψυχής του, γιατί αυτό δεν μπορεί καν να το δει, μα για το συμφέρον το κοντόφθαλμο, όπως το να διεκδικήσει το μεγαλύτερο πορτοκάλι από το πανέρι των φρούτων για φαϊ και να βρει υποστήριξη στο να το πάρει από κάποιο "δικό του άνθρωπο", μέχρι να φανταστεί ότι έχει εξασφαλισμένο ένα χαμάλη για να κάνει τη δουλειά του, ή να ονειρεύεται ότι κάποιο καλόβολο και φιλικό του πρόσωπο θα τον γεροκομήσει. Όλες αυτές οι φαντασιώσεις που αναπτύσουν οι άνθρωποι για κάποιο άλλο προσφιλές τους πρόσωπο είναι η θανατηφόρα τραγωδία της ζωής τους. Διότι η οδός για να έχεις καλά και τιμημένα γεράματα είναι μία. Είναι να σταθμίζεις την ζωή σου και να ξέρεις να ζητάς. Π.χ. Εγώ φαντάζομαι από τώρα ότι πρέπει να κάνω ενέργειες σχετικά με τα γεράματά μου, τα οποία δεν ξέρω πότε θα με βρουν ανήμπορη, και σκέφτομαι ότι πρέπει να οργανώσω τη σκέψη μου προς την τακτοποίηση οποιασδήποτε εκκρεμότητας δυσχεραίνει το μέλλον μου, και απαιτεί περισσότερες κινήσεις από εμένα στο μέλλον από αυτές που πιθανόν θα μπορώ να κάνω. Σκέφτομαι ότι αφού δεν έχω παιδιά να απευθυνθώ σε αυτά για την συμπαράσταση και την προσφορά τους στα γεραματά μου, κάποιος άλλος θα πρέπει να είναι αυτός που θα με αναλάβει. Σκέφτομαι να ψάξω από τώρα το ίδρυμα ή τη δομή εκείνη που θα είναι περισσότερο της αρεσκείας μου για τη δύση της ζωής μου. Σκέπτομαι πόσο πολύ αναγκαία για μένα είναι η ικανότητα να μπορώ να ζητάω αυτό που θέλω και να είναι εφικτή η πραγμάτωσή του, επειδή έχω διακρίνει σωστά το χώρο και το χρόνο που θα το ζητήσω. Μέχρι τώρα στη ζωή μου έχω σκοντάψει και έχω τρακάρει πολλές φορές πάνω σε τοίχους (ανθρώπους) που δεν ξέρουν να ζητούν τίποτα και δεν ξέρουν να ακούν και αυτούς που ζητούν κάτι. Γενικώς αμφισβητούν, περιφρονούν και χλευάζουν, βλασφημούν και λοιδορούν το ρήμα "Ζητώ". Όμως ο λόγος του Θεού είναι σαφής: Ζήτα και θα σου δοθεί. Αν δεν ζητήσεις αυτό που θέλεις ποιός περιμένεις να σε νιώσει??? Ποιός θα καταλάβει έναν άβουλο άνθρωπο που δεν ζητά τίποτα, γιατί δεν ξέρει τι πρέπει να ζητήσει ή που θέλει κάτι αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει??? Η ζωή μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις τι θέλεις και να βρεις τη δύναμη να το ζητήσεις και να βρεις και άνθρωπο που θα το καταλάβει και θα στο δώσει. Το ένα είναι δυσκολότερο από το άλλο. Χρειάζεται καθημερινή άσκηση στην κατάκτηση αυτής της αρετής. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι θα πει ζητάω και δεν γνωρίζουν τι θα πει δίνω. Δεν έχουν μάθει να ακούν τον άλλο, να δίνουν την προσοχή τους σε αυτό που τους λέει, και φοβούνται μην μπλέξουν αν τους ζητηθεί κάτι και φυσικά αυτή την τραγική αναπηρία τους την βαπτίζουν ανεξαρτησία και το άραγμα και το βόλεμα μέσα σε αυτή την κακοήθη αναπηρία τους το λένε ζωή. Μάθε να ζητάς αυτό που θέλεις, μάθε να δίνεις αυτό που σου ζητούν. Όσο περνά ο χρόνος για τον άνθρωπο η αναπηρία του στο να ζητά και να δίνει γίνεται όλο και μεγαλύτερη, γίνεται άπειρη. Έτσι στο τέλος πέφτει θύμα αυτής της ανικανότητάς του. Αυτή η ανικανότητά του, που την προσέχει σαν κόρη οφθαλμού μην τυχόν και την χάσει, του κλείνει καθημερινά τον ορίζοντα επικοινωνίας με τον ζωντανό λόγο, που είναι οι συνάνθρωποί του και αντιμετωπίζει αδιάφορα και εκδικητικά, τα προβλήματα και τα περιστατικά της ζωής τους. Έτσι τυφλώνεται σιγά σιγά από τον τρόπο να βλέπει, να γνωρίζει, να μαθαίνει, να μπορεί να κάνει συγκριτικές θεωρήσεις, να θυμάται και να συνδιάζει περιστατικά προς όφελός του και προς βοήθεια και συμπαράσταση στους άλλους και αυτή η τύφλωση κορυφώνεται στα δύσκολα γεράματά του, που επικρίνει τους πάντες που δεν ασχολήθηκαν μαζί του, ενώ δεν τους το ζήτησε ποτέ και όταν του το ζήτησαν εκείνοι τους απέρριψε σαν τρελλούς, επειδή η ηλιθιότητά του του επέβαλλε την άποψη ότι ήταν ανεξάρτητος και έτσι αμέλησε εγκληματικά την οργάνωση της ζωής του στα γεράματά του.