Εντολές

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν μια εντολή που παρουσιάζεται στην ζωή τους σαν αναπόφευκτη. Δεν θα προλάβουν να την κρίνουν η να δουν τις επιπτώσεις της και θα συγκροτήσουν τη σκέψη τους πάνω σε αυτή σαν αναγκαία και ικανή συνθήκη για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της ζωής  τους. Όμως τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα όταν αναγκάζονται να ακολουθήσουν περισσότερες της μίας εντολής. Π.χ ο Έλληνας που πίστευε στο ρουσφέτι και εξακολουθεί να σκέφτεται έτσι επειδή η νοοτροπία είναι νοητική διαδικασία και δεν αποβάλλεται εύκολα τώρα είναι υποχρεωμένος μαζί με την εντολή που τον παρακινούσε για ρουσφέτι, να λάβει και την εντολή των δανειστών της χώρας για αξιοκρατία και διαφάνεια. Ρουσφέτι από τη μια (η πάγια μέθοδος) και αξιοκρατία και διαφάνεια η (νέα μέθοδος) έχουν αποπροσανατολίσει τον Έλληνα. Για την ακρίβεια δεν γνωρίζει ή δε θέλει να γνωρίσει τη δεύτερη μέθοδο ίσως γιατί είναι αργά στη ζωή του. Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά του ζητούνται υπό καθεστώς απειλής εργασιακής εφεδρείας, με αύξηση όγκου εργασίας, με αύξηση ωρών εργασίας και με μείωση μισθού και έπεται η αξιολόγησή του και η απόλυσή του. Το ρουσφέτι που πήγε???Που είναι οι προστάτες του??? Τόσα χρόνια μαθημένος να βρίσκει κάλυψη για να προβάλλει τα δικά του θέλω σαν πρωτεύοντα στο χώρο εργασίας και τόσα χρόνια μαθημένος στο βόλεμα και στην προστασία των υμετέρων του, με αντάλλαγμα το χαφιεδιλίκι και το ρουφιανιλίκι, απαξίωσε ο ίδιος την εργασία του σαν ποιότητα και έσυρε το καρκίνωμα της μεθόδου του ρουσφετιού από το κεφάλι  ως τα νύχια της ελληνικής κοινωνίας. Τώρα μαγκωμένος όλος ο λαός στα δόγκανα της εξουσίας των δανειστών του τόπου καλείται να εξυγιανθεί και να εκσυγχρονιστεί ευρωπαϊκά, αλλιώς το καρκίνωμα αυτό είναι καταδικασμένο στο φυσικό θάνατό του.

Συμμορφωθείτε λοιπόν πριν ζήσουμε την γενοκτονία του λαού μας από μια διπλή απειλή, αφ ενός τη  σάπια εντολή και αφ΄ετέρου τη νέα εντολή που δεν είναι σε θέση να την ακολουθήσει κανείς, αφού κανείς δεν στηριζόταν αμιγώς στις δυνάμεις του, αλλά και δεν ήταν αλληλέγγυος με άλλον. Όταν βάλεις στο τραπέζι τη βασιλόπιτα και έχεις δέκα άτομα πρέπει να κόψεις τη βασιλόπιτα σε 10 ίσα μέρη. Στην εργασία όμως εδώ στην Ελλάδα δεν ίσχυε αυτός ο νόμος. Αυτό τώρα θα το πληρώσει ο Έλληνας με αίμα. Ας πρόσεχε!!!!Πάντως την μεγαλύτερη ευθύνη έχουν όλοι οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας, οι οποίοι ανέλαβαν την ευθύνη και την τύχη της χώρας και τελευταίοι έρχονται οι πολίτες,που τους έμαθαν ή τους ανάγκασαν να σκέφτονται σάπια.

Νόμος

Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά μορφής αγάπη που να μην έχει κοινό τόπο και χρόνο, κοινές χαρές και κοινά προβλήματα ή κοινά ενδιαφέροντα. Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να βιώσουμε μνήμες μιας παλιάς αγάπης, που είχε αυτά τα στοιχεία και χάθηκε ή να προσποιηθούμε ότι έχουμε αγάπη, εκεί που βρισκόμαστε χρονικά και τοπικά κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας. Άρα όταν βιώνουμε κάπου την αγάπη πρέπει να φτάσουμε μέχρι τη θυσία για να μη χαθεί αυτή η αγάπη. Όλα τα άλλα είναι η καταστροφή της αγάπης.

Ο χείριστος χαρακτήρας ανθρώπου

Ο χείριστος χαρακτήρας ανθρώπου, είναι ο άνθρωπος που δεν ξέρει ότι κάτι του αρέσει ή που δεν του αρέσει τίποτα και ως εκ τούτου δεν ξέρει και τίποτα. Ο άνθρωπος μαθαίνει, εξελίσσεται και ολοκληρώνεται συνήθως φυσιολογικά μέσα από τα θέλω του, που έχουν σαν προυπόθεση αυτά που του αρέσουν. Ένας άνθρωπος, που δεν ψάχνει να βρει τι του αρέσει είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος για τον εαυτό του και τους άλλους.Ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει τίποτα, είναι ένας άνθρωπος με τεράστιες δυνάμεις για να καταστρέψει ψυχολογικά τους γύρω του. Φανταστείτε ένα γονιό που δεν του αρέσει τίποτα. Πως θα ασχοληθεί με το παιδί του. Τι θα του δείξει με αγάπη πηγαία?? Το παιδί, μπορεί να μην έχει το ίδιο ενδιαφέρον για το μάθημα του γονιού του, σίγουρα όμως παραδειγματίζεται από το ζήλο και την αγάπη και του μεταγγίζεται η αίσθηση ζωής για την ασχολία με την οποία καταπιάστηκε ο γονιός και του την παρέδωσε. Μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι μιμητικό ον και παραδειγματίζεται από μικρός στο καλό και το κακό. Ο άνθρωπος που καταπιάνεται να μάθει πράγματα που δεν του αρέσουν, συνήθως είναι επικίνδυνος και καταστροφικός για τον εαυτό του. Διότι καταπιεστικά και με έκδηλα σωματικά και ψυχικά συμπτώματα προσπαθεί να προοδεύσει σε ένα τομέα που αυθόρμητα του δημιουργεί τάση εμετού και απώθηση. Συνήθως μένει στάσιμος, δεν προοδεύει. Ο άνθρωπος που δεν ξέρει τι θέλει ή τι του αρέσει, δε μαθαίνει ποτέ στον άλλο ότι κάτι πρέπει να του αρέσει. Τα ισοπεδώνει όλα, ακολουθεί τυπικές νόρμες και καθηκοντολόγια που δεν έχουν τίποτα να του εκφράσουν μέσα στην ψυχή του και κατατρώγει την ψυχή του καθημερινά με ενασχολήσεις που παράγουν αρνητικό συναίσθημα εντός του. Το αρνητικό συναίσθημα αυτό, το εξάγει προς τους τρίτους ως εξής. Π.χ  Η μητέρα μου με μάλωνε πολύ άσχημα όταν βοηθούσα στο δημοτικό την Σόνια στην αριθμητική. Μου έλεγε, ότι η Σόνια μου κάνει την φίλη, για να με εκμεταλευτεί να την βοηθάω συνέχεια στα  μαθήματα. Στην συνέχεια αφού ήμουν υποχρεωμένη να την πιστέψω, απέφευγα την παρέα με παιδιά που θα μου ζητούσαν βοήθεια σε κάτι. Και όταν είδα ότι όλα τα παιδιά χρειάζονταν κάτι όπως κι εγώ, από φόβο μήπως μπλέξω όπως με την Σόνια, που τηλεφωνούσε σπίτι μου για τη λύση των ασκήσεων, απέφευγα όλα τα παιδιά, μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τη μητέρα μου, για τη συμπεριφορά μου αυτή κι εκείνη έκπληκτη, έριξε το φταίξιμο στον πατέρα μου, που δεν παρουσιάστηκε στο δάσκαλο.Καθώς μεγάλωνα, με επέπληττε με τον ίδιο τρόπο, για κάθε παρατυπία μου, όπως την ανάγκη μου να πάω φροντιστήριο στα αγγλικά, αφού όπως έλεγε ζούμε στην Ελλάδα, μετά για την ανάγκη μου να έχω φίλες και φίλους άλλα παιδιά, διότι όπως έλεγε το μυαλό μου έπρεπε να είναι στα γράμματα, μετά για την ανάγκη μου να πω κανένα αστείο, ή ευρηματικό ανέκδοτο, διότι όπως έλεγε η γλώσσα πρέπει να βουτάει πρώτα στο μυαλό και μετά να μιλάει και με τα πολλά με έκανε ένα άτομο χωρίς βούληση με ελεγχόμενες από εκείνη αντιδράσεις. Έφτασα 20 ετών και ήθελε να ελέγχει τα συναισθήματά  μου απέναντι σε άτομα του άλλου φίλου, που για κάθε αναφορά που έκανα σε αυτά έβρισκε ένα φοβερό ελάτωμα για να με πείσει να απομακρυνθώ και να μη χάνω το χρόνο μου, και κάθε φορά που βίωνα ένα συναισθηματικό θάνατο σαν επίγευγμα δικό της. ότι με γλίτωσε από την αποπλάνηση από αυτά τα άτομα, με αφόπλιζε και για κάθε άλλη προτίμηση ή ιδαιτερότητά μου στο χώρο της σκέψης και της έκφρασης,(φοβούμενη πάλι ότι εκεί θα μπλέξω με άλλα τέτοια απαράδεκτα άτομα), όπως την παρακολούθηση κάποιου σεμιναρίου από σχολή που για εκείνη ήταν  σίγουρα αίρεση,  την απόφασή μου να ασχοληθώ με τη μουσική,την απόφασή μου να πηγαίνω εκδρομές με συλλόγους περιπατητικούς, φυσιολατρικούς που αποτελούνταν από υπερήλικες αποφασισμένους να τραγουδήσουν, να διαβάσουν ποίηση και να χορέψουν, τους οποίους δεν έβρισκε κατάλληλους για την ηλικία μου, και προσπαθούσε να μου πει πάντα πόσο λάθος κάνω που δεν την ακούω, όμως δεν ήξερα ποτέ τι είναι αυτό που πρέπει να ακούσω. Με τα πολλά συνεχίζει τώρα σχεδόν στα 50 να θεωρεί ότι, ότι και να κάνω είναι λάθος, ότι είμαι αποκλίνουσα προσωπικότητα σε σχέση με  τους νορμάλ για εκείνη ανθρώπους και να μου τονίζει καθημερινά μέσα στο σπίτι του φίλου που ζω, τηλεφωνικά ότι πρέπει να γνωρίσω έναν σωστό άνθρωπο.Αυτό όμως είναι αρώστια που η ίδια δεν  την παραδέχεται. Η αρώστια αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ !!! Γίνεται όλο και χειρότερη.Για εκείνη έχω πλέον ψυχολογικό πρόβλημα. Η αιτία για όλα αυτά, είναι ότι δεν καταλαβαίνει πόσο δυστυχισμένος είναι ένας άνθρωπος, που δεν του αρέσει τίποτα και τι δυστυχία μπορεί να φέρει και στους άλλους ανθρώπους γύρω του. Ότι πρόταση και να της κάνω δεν με εμπιστεύεται και ότι και να της παρουσιάσω για καλό το αμφισβητεί, ακόμα και μια εκδρομή. Πολλές φορές έχω σκεφθεί την εγκατάλειψή της. Φοβάμαι όμως ότι αν τολμήσω και δείξω κάτι τέτοιο, θα είμαι σίγουρα ψυχοπαθής για εκείνη και καταραμένη.Και πάντα διατρέχω κίνδυνο παρεξήγησης μαζί της για ότι προτείνω και λέω. Γι αυτήν αξίζω τα πάντα και όλος ο κόσμος θα έπρεπε να μου ανήκει, όμως είμαι σε όλα λάθος.Είναι η απόλυτη μέθοδος καταστροφής της ψυχολογικής άμυνας του παιδιού σου. Είναι η πιο πετυχημένη μέθοδος να οδηγήσεις κάποιον στην τρέλα.

Οι ψυχικές αντιδράσεις των ανθρώπων είναι όπως οι χημικές αντιδράσεις. Κάθε φορά που ένα στοιχείο της φύσης έρχεται σε επαφή με κάποιο αλλο στοιχείο δημιουργείται κάποια αντίδραση που παράγει προϊόντα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τις ψυχικές αντιδράσεις. Υπάρχει δράση και αντίδραση. Αντίδραση είναι και η αδιαφορία. Αντίδραση είναι και η πλάκα. Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι παντού είναι τσίρκο και το ρίχνουν στην πλάκα. Υπάρχουν άνθρωποι αφηρημένοι που δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους.Υπάρχουν άλλοι που αντιδρούν σε ότι τους ενοχλεί κάθε στιγμή. Υπάρχουν άνθρωποι που κρύβουν την αντίδρασή τους και την εκδηλώνουν με πολύ παράξενο και ανεξήγητο τρόπο.Δεν υπάρχει κώδικας στις αντιδράσεις των ανθρώπων. Άλλος κλαίει και άλλος γελάει για το ίδιο που έχουν ακούσει. Άλλος σέβεται και άλλος περιπαίζει κάτι ή κάποιον. Όμως όλα αυτά σταματούν όταν η δράση κάποιου ή η αντίδρασή του είναι ενοχλητική και βλάπτει κάποιον άλλον ή είναι προκλητική και απαράδεκτη ή ακατανόητη και επιθετική. Τότε επιβάλλεται η αποκατάσταση της τάξεως, και αυτή πολλές φορές δεν γίνεται απλώς με την παρατήρηση "με ενοχλείς" στον αρμόδιο αλλά χρειάζεται να συντρέξει ο νόμος προς συμμόρφωση.

Νόμος

Η ουσία αποκαλύπτει αλήθειες και προβλήματα πρώτα από όλους στον εαυτό της. Η εξουσία εθελοτυφλεί και ακόμα και αν της αποδεικνύουν την αλήθεια δεν την βλέπει, είναι θολωμένη και ψύχραιμη να διαιωνίσει το ψέμα και το λάθος πλασσάροντάς το για σωστό. Όσο πιό μεγάλη εξουσία τόσο πιό μεγάλη ψυχική τύφλωση, τόσο μεγαλύτερο ψέμα,  τόσο μεγαλύτερη απόκρυψη, τόσο μεγαλύτερη υποκρισία, τόσο μεγαλύτερο μυστικό, τόσο μεγαλύτερη προσποίηση, τόσο μεγαλύτερες διακαιολογίες, τόσο μεγαλύτερη κοροϊδία, τόσο μεγαλύτερη αναισθησία, τόσο μεγαλύτερο αδιέξοδο, τόσο μεγαλύτερη έπαρση, τόσο μεγαλύτερη εξάρτηση, τόσο μεγαλύτερη....... απόγνωση για τους μη εξουσιάζοντες, ή τους ουσιαστικούς.

Η ικμάδα των ικανών προς βοήθεια χλωρών και ξερών

Μεγάλη μερίδα της κοινωνίας όπως τα παιδιά, οι γέροι, οι κακομαθημένοι και οι άρρωστοι έχουν μεγάλες ανάγκες από τους υπόλοιπους.Πρέπει να τους εξασφαλίσεις πολλά οικονομικά και κοινωνικά και πολιτιστικά αγαθά και ιατρική φροντίδα για να μπορέσουν να ζήσουν. Για να συντηρήσεις ένα αντιπαραγωγικό άτομο, πρέπει να του εξασφαλίσεις στέγη, τροφή, φως, νερό, τηλέφωνο, κοινόχρηστα, τηλεόραση, διασκέδαση, συγκοινωνία και εκτός αυτού πρέπει όλη η ιατρική επιστήμη να εργαστεί, για να γιατρεύει τα προβλήματα που θα παρουσιάσει, διότι δεν μπορεί να στηριχθεί στα πόδια του. Ζούμε σε μιά κοινωνία στην οποία ευημερούν οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι. Όλοι μας εργαζόμαστε για να αυξήσουμε το τζίρο και για να παρουσιάσουμε πλεονάσματα και όχι ελλείματα και καθημερινά ελέγχουμε την πορεία των οικονομικών δεικτών. Η συμφωνημένη παραδοχή μας είναι τα νούμερα??? Όχι, αλλά εκεί οδηγηθήκαμε μέσα από την ταύτισή μας με άλλες παραδοχές προηγουμένως. Η παραδοχή μας είναι η ανθρώπινη βοήθεια??? Όχι γιατί δεν έχουμε χρόνο να βοηθήσουμε ούτε τον εαυτό μας καλά καλά.   Δε θυμάμαι να κατάφερα να πάω στο γιατρό για την δική μου υγεία, όταν εργαζόμουν στον ιδιωτικό τομέα για 10 χρόνια. Όλη μου την ενέργεια την απορροφούσε η επιχείρηση που εργαζόμουν. Και τα κέρδη της πήγαιναν καλά. Αναπτυσσόταν. Το πως λοιπόν θα εργαστούμε για να ευημερήσουν οι αριθμοί, για να πληρωθούμε καλά, για να πληρώσουμε άλλους που θα μας βοηθήσουν  να ζήσουμε είναι το ζητούμενο??? Τι φαύλος κύκλος είναι αυτός??? Και καλά. Πες θα τα καταφέρουμε με τον εαυτό μας. Το φορτίο όμως, για να βοηθήσουμε και τους άλλους, είναι πολύ μεγάλο. Πρέπει ασταμάτητα να εργαζόμαστε σε πολλά επίπεδα για να διασφαλίσουμε ζωή για ανήμπορους και ανίκανους παραγωγικά ανθρώπους, με τα δεδομένα του συστήματος αυτού.  Και λες και υπάρχει μια ζήλεια μεταξύ των ανίκανων!!! Έρχονται να προστεθούν κι άλλοι που ζητούν βοήθεια  συναγωνιζόμενοι μαζί τους. Οι έξυπνοι και δημιουργικοί είναι τα κορόϊδα. Οι αντιπαραγωγικοί και ανίκανοι είναι τα αφεντικά. Γι αυτούς θα δουλέψουν οι έξυπνοι. Για να μην τους λείψει τίποτα και για να μην κουραστούν στην εργασία τους, αφού δεν μπορούν να αποδώσουν!! Να μην αναλάβουν καν εργασιακά καθήκοντα. Οι ίδιοι οι έξυπνοι τους απαλλάσουν από αυτά, διότι δεν τους εμπιστεύονται. Και όσο αντιπαραγωγικοί και αν είναι, θα ξοδεύουν τον εργασιακό χρόνο τους για να μαθαίνουν πως θα εξασφαλίσουν κι άλλα δικαιώματα στη ζωή τους, όπως τους καλύτερους γιατρούς, τους καλύτερους δικηγόρους, την καλύτερη μετάθεση, την καλύτερη τοποθέτηση χωρίς σκοτούρες και ευθύνες για κανέναν, ούτε για τον εαυτό τους, την καλύτερη διασκέδασή τους.Διότι ο χρόνος περισσεύει και οι ανάγκες τους γίνονται όλο και περισσότερες. Επίσης η αργία είναι και μητέρα πάσης κακίας. Δηλαδή θα είναι και αποθρασυμένα απαιτητικοί και επικίνδυνοι στο τέλος. Αυτά όμως όλα είναι προϊόντα της εξέλιξης των επιστημών, και των τεχνών, για τα οποία οι ανήμποροι και ανίκανοι παίρνουν την μέγιστη βοήθεια, από όλες τις επιστήμες και όλες τις τέχνες, διότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ των ανθρώπων. Όλοι μας χρειαζόμαστε βοήθεια. Όμως τη βοήθεια την καρπώνεται πάντοτε ο πιό ανίκανος και ο πιό κουτοπόνηρος.Και λέω κουτοπόνηρος, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι κάποιος που ανοίγει μια επιχείρηση και καταπιέζει άξια μυαλά να του παράγουν και να καταθέσουν όλη την ικμάδα τους για να αναπτυχθεί αυτός???                                

Αφιερωμένο στον φίλο Μιχάλη, (για την αντίρρησή του να παίρνουν και οι ακαμάτηδες τα ίδια λεφτά με τους προσφέροντες το οποίο είναι σωστό!!!)

1935-1975..Η γενιά των φαντασιακών απαιτήσεων, και τα "παιδάκια" της

Τα παιδιά που γεννήθηκαν από το 1960-1990 θα μείνουν για τους γονείς τους πάντα παιδιά, ακόμα κι αν γίνουν 60 ετών και οι γονείς τους ζουν. Οι γονείς αυτών των παιδιών δεν είχαν αυτή την ευκαιρία. Οι γονείς τους είχαν πολλά παιδιά. Τα μισά και πολλές φορές και περισσότερα από τα μισά πέθαναν γρήγορα από ασθένειες οπως περιτονίτιδα, λοιμώξεις του αναπνευστικού και άλλες λοιμώξεις που αντιμετωπίζονται εύκολα στην εποχή μας, πνευμονίες και τσιμπίματα από φίδια.Τα παιδιά αυτά που επέζησαν μέσα σε παγκόσμιους πολέμους, μέσα στη φύση και μέσα στη φτώχεια, περπατώντας από νομό σε νομό για να πουλήσουν ντομάτες ή κάνοντας ζευγάρι με το γαϊδούρι για να οργώσουν, δεν ήταν δυνατόν να πάρουν από τους γονείς τους κάτι περισσότερο από το να μάθουν να στηρίζονται στα πόδια τους και να ενδιαφέρονται για την τροφή τους περισσότερο από κάθε τι μιας και είναι παιδιά της κατοχής.Αυτό που τους έλειψε στα παιδικά τους χρόνια το εξειδανίκευσαν και πίστεψαν σ΄αυτό με όλη τους τη δύναμη. Να μην τους λείψει φαϊ και ντύσιμο και να φύγουν από το χωριό, την κλειστή σκληρή εκείνη κοινωνία, αμόρφωτων ανθρώπων που παρεξηγούσαν οτιδήποτε νεωτερικό και στιγμάτιζαν οποιαδήποτε απόκλιση από τους παλιούς κώδικες. Μέσα στις κοινωνικές παγκόσμιες συγκυρίες που διαμόρφωσε η βιομηχανική εποχή πίστεψαν στην αλλαγή και την πρόοδο που τους υποσχέθηκαν και πρόδωσαν ότι παλιό και το χωριό τους μαζί. Τυφλωμένοι από τα θέλγητρα της προόδου στην πόλη και απο το Hollywood άρχισαν να διαμορφώνουν την αίσθηση ότι όλα μπορούν να τα καταφέρουν. Άνοιγαν δρόμοι μπροστά τους που τους πήγαιναν πολύ μακριά από το χωράφι και τη φύση, υποσχόμενοι πλούτη και μεγαλεία, ακίνητα, εισοδήματα, αυτοκίνητα, κρουαζιέρες και αναψυχή, που ούτε είχαν ονειρευτεί στο χωριό τους.Το ρεύμα της εποχής το ξενόφερτο τους παρέσυρε όλους. Και μη έχοντας τη δύναμη να συμβάλλουν στην εξέλιξη σαν πρωτοπόροι, αλλά βλέποντας ότι τα αγαθά της εξέλιξης είναι μύρια και ότι υπάρχει χώρος για ζωή και δημιουργία με αυτά, τότε τους ήρθε η φαεινή ιδέα να γεννοβολήσουν, μεταφέροντας στην επόμενη γενιά τα απραγματοποίητα όνειρά τους για σπουδές και πρόοδο ώστε να κατακτήσουν την εξέλιξη με τα παιδιά τους τα οποία βλέπουν σαν προέκταση του εαυτού τους, σαν ένα κομμάτι του εαυτού τους πιό ανθεκτικό στην εξέλιξη και σαν πειραματόζωα που θα υποστούν και θα διεκπεραιώσουν το φαντασιακό της δικής τους σκέψης.Βλέπε ότι όλοι οι γονείς αυτοί καθοδήγησαν τα παιδιά τους να βρουν μια θέση στο δημόσιο. Γι αυτούς η 50άρα κόρη τους είναι παιδί. Το ίδιο και ο 60αρης γιός. Ενώ για τους γονείς τους η δωδεκάκροχη κόρη ήταν κόρη της παντρειάς, είναι ολόκληρη γαϊδούρα και της φόρτωναν από πολύ νωρίς ευθύνες νοικοκυριού πολυμελούς οικογένειας με τα υπόλοιπα παιδιά τους τα μικρότερα.

Το ρήμα "ΑΝΤΕΧΩ"

Φίλοι μου το ρήμα "αντέχω", έχει ημερομηνία λήξεως και γίνεται "δεν άντεξα άλλο",ή δεν "άντεξα". 'Οταν αρχίσεις να τρέχεις μαραθώνιο και έχεις όλες σου τις δυνάμεις, αυτές που έχεις τέλος πάντων", νομίζεις ή πιστεύεις ότι θα φθάσεις στο τέρμα, και αν είσαι και πολύ δυνατός ή πολύ αισιόδοξος πιστεύεις ότι η πρωτιά σου ανήκει. Όμως στα πρώτα εκατό μέτρα η πραγματικότητα σου δείχνει αν είσαι άξιος γι αυτό και αν πραγματικά αντέχεις.Ο μαραθώνιος όμως είναι άθλημα ατομικό διότι μετρά τις δυνάμεις ενός ανθρώπου που από χόμπυ συμμετέχει σ΄αυτόν, και που του περισσεύει ενέργεια για να την ξοδέψει. Βλέπουμε λοιπόν ότι η ατομικότητα έχει και σαν προυπόθεση ότι έχουμε επιλύσει το βιοποριστικό μας πρόβλημα. Διότι ένας άνθρωπος που τρέχει μαραθώνιο για τον επιούσιο καθημερινά και δεν είναι κανείς μαζί του αλληλέγγυος για την στοιχειώδη επιβίωσή του, τι μαραθώνιο να τρέξει έτσι εξουθενωμένος και εξαντλημένος που θα νιώθει.Επανέρχομαι λοιπόν στό ότι η ατομικότητα είναι ένα αγαθό πολυτελείας. Είναι όμως και ένα αγαθό που όποιος το αποκτά και εθίζεται σ΄αυτό, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι οι συνθήκες του το επιτρέπουν, είναι αυτός που έχει μάθει να μην αντέχει. Οι Έλληνες δεν αντιλήφθηκαν όταν τους αναγγέλθηκε το " χαρμόσυνο" νέο ότι λεφτά δεν υπάρχουν, ότι αμέσως πρέπει να άρουν και να αναστείλουν επί μακρόν το αγαθό υπερπολυτελείας που είχαν μέχρι το τέλος του 2008 και ήταν αυτό της ατομικότητας και ότι από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα θα πρέπει να μάθουν να αντέχουν τα πάντα.Ξοδεύτηκαν άσκοπα σε διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και πορείες για να "διεκδικήσουν τα  ατομικά κεκτημένα τους", χάνοντας το χρόνο τους, αποπροσανατολισμένοι από αυτό που έπρεπε να κάνουν και χωρίς να έχουν καμμία συνείδηση ότι η αντίσταση που πρέπει να προβάλλουν πρέπει να είναι για τα συλλογικά τους δικαιώματα και όχι τα ατομικά κεκτημένα τους που ενίοτε τα προέβαλαν μέσα από τα κλαδικά. Σχεδόν κάθε μέρα έκλαψα αυτά τα 3 χρόνια για το ότι όλοι οι Έλληνες μαζί δεν φώναξαν "Δώς τε μας 800 ευρώ του καθενός" έτσι ώστε να παραμείνουμε όλοι στην εργασία μας, να έχουμε όλοι τα δικαιώματά μας και τη δυνατότητα να οργανώσουμε τα εργασιακά μας και τις ανάγκες μας, από ένα κατώτερο επίπεδο αλληλέγγυα όμως και ισότιμα για όλους. Τσίμπησαν και τσιμπάνε αενάως στα κελεύσματα της εξουσίας για διαφοροποίηση μισθολογική και προνομιακή, η οποία εξουσία κατέληξε γι αυτούς σε απειλές με εφεδρείες που θα ξεκινούν από τα 50 ή νωρίτερα με οριζόντιες περικοπές μισθών που σημαίνει ότι αυτός που παίρνει 45000 Ευρώ, θα πάρει 36000 Ευρώ, αλλά αυτός που παίρνει 800 Ευρώ θα πάρει 640 Ευρώ, σε κατάργηση οργανικών θέσεων εργασίας και σε απολύσεις, σε αποδυνάμωση των υπολοίπων μέσα σ΄ένα εργασιακό νταχάου, σε διάλυση και καταστρατήγηση κάθε δυνατότητας για εργασία και φυσικά στην μεγάλη χρέωση της αχρηστίας που θα καταλογιστεί στους υπόλοιπους εναπομείναντες για να απολυθούν ως αποβράσματα, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα για την υπόλοιπη ζωή τους,

στιγματισμένοι και κακοποιημένοι, συμπληρώνοντας εξουθενωμένοι τους χιλιάδες ανέργους. Δεν έχουν οι άνθρωποι συναίσθηση της αλληλέγγυας δύναμής τους. Το τομάρι του ο καθένας! Το αποτέλεσμα: Θα χάσουν όλοι τα πάντα,  μέχρι και το τομάρι τους και τότε η σκέψη να έπαιρναν 800 ευρώ ο καθένας και να ήταν οργανωμένη η εργασία τους, θα φαντάζει ένα όνειρο θερινής νυχτός. Ποιός έχει όρεξη να "αντέξει"??? Εξάλλου όπως οι τράπεζες έδιναν χιλιάδες δάνεια, και τώρα οι δανειολήπτες πνίγονται, έτσι και από τους καλοπληρωμένους στην γενικευμένη κρίση που έχει ξεσπάσει, θα πάρουν τα περισσότερα γιατί μόνο αυτοί θα έχουν να χάσουν! Θα μου πείτε ότι αυτό που γράφω είναι προπαγάνδα??? Θα μου πείτε ότι είναι ένα σενάριο??? Ωραία λοιπόν, ένα καλύτερο σενάριο, είναι ο αλληλοσπαραγμός μέσα στην εργασία, για να διατηρήσεις την εργασία σου, όπως γίνεται εξάλλου και στον ιδιωτικό τομέα!!! Αυτό θα το αντέξουμε καλύτερα??? Αν ήταν προπαγάνδα οι σκέψεις μου δεν θα μου προκαλούσαν τόσο κλάμα, που να μην αντέχω άλλο!!

To έπος του '40

Φίλοι μου η Ελλάδα το 1940 ήταν μια χώρα με χωριά, χωριάτες, γαϊδούρια και μουλάρια. Τι της ήρθε λοιπόν της Γερμανίας, να κατακτήσει αυτή τη χώρα και όχι την Ελβετία που είχε όλο τον παρά του κόσμου στα θησαυροφυλάκιά της??? Η απάντηση είναι, ότι τον παρά τον έχουν πάντα οι κατακτητές και όπως είναι φυσικό, δεν θα πολεμήσουν για να κατακτήσουν τον εαυτό τους, αλλά ότι άλλο έχει απομείνει.

Περί Αγίας Γραφής

Θέλω εδώ να σας πώ, ότι το Βιβλίο της Αγίας Γραφής και η Παλαιά Διαθήκη είναι τα βιβλία της ψυχής. Περιέχουν τα σημεία σύμβολα, από τα οποία διαβαίνει η ψυχή στην εξέλιξή της. Είναι ο πνευματικός δρόμος.  Είναι η πνευματική διάσταση, η πνευματική εξέλιξη. Είναι τα βιβλία ορόσημα με τα σημάδια της πνευματικής μας πυξίδας. Είναι ψυχολογία. Είναι αλήθεια. Η αλήθεια αυτή δεν αποστηθίζεται, δεν επιβάλλεται σαν μάθημα. Η αλήθεια αυτή αποκαλύπτεται στον καθένα στο διάβα της ζωής του.Καλό βεβαίως είναι, να έχει μια ιδέα για την ψυχή του, μιας και υπάρχουν αυτά τα βιβλία. Αυτοί που λένε ότι τα βιβλία αυτά κατασκευάστηκαν για κοινωνική χειραγώγηση έχουν οικτρό σφάλμα, διότι αυτός που του έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια τους, τους θεωρεί και δικαίως ότι βρίσκονται σε πνευματικά μεσάνυχτα. Τα βιβλία αυτά έχουν διαφορετική οπτική κατανόηση της αλήθειας που περιέχουν, ανάλογα με την σφαιρικότητα και την πληρότητα της ψυχής του αναγνώστη. Υπό αυτή την έννοια είναι μαγικά βιβλία, διότι επιδέχονται άπειρες ερμηνείες, ανάλογα με την δύναμη κατανόησης που έχει κατακτήσει η ψυχική οντότητα του κάθε αναγνώστη.Ανάλογα με το ψυχικό επίπεδο του αναγνώστη διαμορφώνεται η ανάλογη κατανόηση των βιβλίων αυτών.

Παράλληλες Αλήθειες

Διοίκηση και γαϊδούρια

Το ότι άνθρωπος δεν μπορεί να διοικήσει άνθρωπο, παρά μόνο κατά φαντασίαν ή εξασκώντας αφόρητη πίεση στην ψυχή του, μέσα από πειθαρχίες σε φοβικά ανδρείκελα της δήθεν εξουσίας, φαίνεται ολοκάθαρα στον παρακάτω μύθο του Αισώπου.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ (ΑΙΣΩΠΟΣ)

Ένας χωρικός αποφάσισε να πουλήσει το γάϊδαρό του στο παζάρι και μια Κυριακή πρωϊ, πήρε το μικρό γιό του, έβαλε το γάϊδαρο πάνω σ΄ένα χειράμαξο και ξεκίνησε. Και απόφάσισε να πάει με το αμάξι το γάϊδαρο, για να φθάσει ξεκούραστος στο παζάρι και να τον πουλήσει σε καλύτερη τιμή.

Όμως τον είδαν οι χωρικοί κι έβαλαν τα γέλια. - Τι κάνεις εκεί? του είπαν. Αν σε δουν να πας το γάϊδαρο με το αμάξι θα πουν ότι είσαι άρρωστος, ότι τρελλάθηκες. Καβάλησέ τον, όπως κάνει όλος ο κόσμος. Ο χωρικός κατέβασε το γάϊδαρο από το αμάξι, τον καβάλησε και ξεκίνησε. Μα πιό κάτω συναντήθηκε με δύο γυναίκες, που μόλις τον είδαν, άρχισαν να του φωνάζουν. -Δεν ντρέπεσαι, να πηγαίνεις εσύ καβάλα και το παιδί σου να ΄ρχεται με τα πόδια? Ο χωρικός ξεκαβάλησε αμέσως κι έβαλε το παιδί του στο γάϊδαρο, ενώ εκείνος ακολούθησε με τα πόδια. Όμως ένας χωρικός που συνάντησε σε λίγο του είπε: - Τι ντροπή! Το παιδί πηγαίνει καβάλα κι ο πατέρας με τα πόδια! "Έχει δίκιο", είπε με το νου του ο χωρικός και καβάλησε κι αυτός. Πιό κάτω όμως, συνάντησε ένα άλλο χωρικό, που μόλις τον είδε κούνησε το κεφάλι του.-Τι έπαθες και κουνάς το κεφάλι σου? τον ρώτησε ο χωρικός.- Μα ... δεν ντρέπεσαι? του απάντησε ο άλλος. Γιατί να ντραπώ? Τι έκανα? -Δύο πάνω σ΄ένα γαϊδουράκο? του είπε. Είναι ντροπή! Δεν το λυπόσαστε το άμοιρο το ζώο? Ο χωρικός έγινε έξω φρενών. -Δε φταίτε εσείς! φώναξε. Φταίω εγώ που σας ακούω! Κάθε άνθρωπος έχει και τη γνώμη του, κι αν ακολουθήσεις όλες τις γνώμες θα τρελλαθείς! Λοιπόν, θα κάνω ότι μου αρέσει εμένα. Γελάστε και κουνήστε όσο θέλετε τα κεφάλια σας, δεν πρόκειται να σας δώσω σημασία! Και γυρνώντας πίσω, φόρτωσε ξανά το γάϊδαρο στο χειράμαξο και ξεκίνησε για το παζάρι...

Μονισμός, δυϊσμός και η θεωρία των πάντων Δημοσίευση στο Βήμα 3-1-1999

Μονισμός, δυισμός και η θεωρία των πάντων

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  03/01/1999, 00:00 ΣΤΟ ΒΗΜΑ

 

Ο όρος «μονισμός» χαρακτηρίζει, ως γνωστόν, κάθε κοσμοθεωρία που υποστηρίζει τη δημιουργία του κόσμου από μια αρχή, που θα μπορούσε να είναι πνευματική ή υλική. Την αρχή αυτή θα μπορούσαμε επίσης να την ονομάσουμε: πρωταρχική ουσία, στοιχείο ή ακόμη και πρώτη αιτία (αίτιο). Σε αντίθεση με τον μονισμό, ο δυϊσμός ή δυαρχία προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο χρησιμοποιώντας δύο εξηγητικές αρχές, που συνυπάρχουν και συνενεργούν. Οι δύο αυτές δοξασίες φαίνεται ότι αποτελούν συστατικά στοιχεία της σκέψης μας, που από αρχαιοτάτων χρόνων διακατέχεται από τις σχεδόν έμμονες αυτές ιδέες (έστω και αν ως όροι, ο μονισμός και ο δυϊσμός, είναι πολύ μεταγενέστεροι). Πιστεύω πάντως ότι οι συγκεκριμένες κοσμοθεωρίες παρουσιάζουν κάποιες, λεπτές ίσως, διαφορές αναφορικά με το αρχικό τους υπόβαθρο· κάποιες διαφορετικές, αν θέλετε, ιδιαιτερότητες, που αφορούν το αρχέτυπο θρησκευτικό και ψυχολογικό τους υπόστρωμα και τις βαθύτερες ανθρώπινες ανάγκες, που ίσως τελικά εξυπηρετούν. Και οι δύο θεωρίες έχουν βέβαια μια έντονη μεταφυσική διάσταση. Φαίνεται ωστόσο ότι όσον αφορά τη θεολογία και το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου η μονιστική αντίληψη (μονοθεϊσμός) είναι μάλλον προγενέστερη της δυϊστικής. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν αρκετές μελέτες της σύγχρονης εθνολογίας. Με βάση αυτό το δεδομένο, ο μονισμός φέρει, κατά την άποψή μου, ένα μεγαλύτερο μεταφυσικό φορτίο, σε σύγκριση με τον δυϊσμό, που φαίνεται από τη μεριά του να στηρίζεται περισσότερο στην εμπειρία απ' ό,τι η μονιστική αντίληψη.
Οι δύο λοιπόν αυτές κοσμοθεωρίες δεν είναι δυνατόν να μην αλληλεπιδράσουν και με τη νεότερη φυσική επιστήμη. Τα παραδείγματα στα οποία εδώ θα αναφερθώ δεν είναι ασφαλώς τα μοναδικά· είναι όμως, κατά την άποψή μου, πολύ χαρακτηριστικά.
Κύμα και σωματίδιο
Αρχίζω με το άκρως αινιγματικό παράδειγμα του δυϊσμού κύματος-σωματιδίου στη σύγχρονη Φυσική. Τα στοιχειώδη συστατικά της ύλης, που θεωρούσαμε σύμφωνα με την κλασική Φυσική ότι συμπεριφέρονται ως σωμάτια, αποδεικνύεται πως συμπεριφέρονται επίσης ως κύματα, και αντιστρόφως. Το ίδιο μπορεί να υποστηριχθεί και για την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Ανάλογα με τις πειραματικές συνθήκες εκδηλώνεται η μία ή η άλλη ιδιότητα. Τον παράδοξο αυτό κυματοσωματιδιακό δυϊσμό αναδεικνύει, με παραδειγματικό τρόπο, το περίφημο πλέον «πείραμα των δύο σχισμών» του Feynman (βλ., για παράδειγμα, Richard Ρ. Feynman «Εξι Εύκολα Κομμάτια», Μετ. Αθηνά Τσαγκογέωργα, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα, 1998).
Βέβαια, η Κβαντομηχανική υποστηρίζει σήμερα ­ μέσα από μια εννοιολογική, σίγουρα μονιστική στην αντίληψή της, ενοποίηση του πεδίου (και των κυμάτων του) με τα σωματίδια ­ ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ενός κύματος και ενός σωματιδίου· ότι στην πραγματικότητα το μικροσωμάτιο είναι μια νέα, παράξενη διφυής οντότητα με συμπληρωματικές ιδιότητες.
Ενέργεια και ύλη
Η αντίληψη αυτή εδράζεται στην «Αρχή της Συμπληρωματικότητας» του Niels Bohr, σύμφωνα με την οποία οι πειραματικές διατάξεις που επιτρέπουν την ανάδειξη της μιας ιδιότητας (π.χ. της σωματιδιακής) δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την ανίχνευση της άλλης (της κυματικής). Η εμφάνιση επομένως των σωματιδιακών ιδιοτήτων, κατά τη διάρκεια κάποιου συγκεκριμένου πειράματος, αποκλείει την ταυτόχρονη εμφάνιση των κυματικών ιδιοτήτων, και αντιστρόφως. Τελικά, η «πραγματικότητα» προκύπτει από τη σύνθεση των δύο αυτών συμπληρωματικών «περιγραφών».
Μια τέτοια θεώρηση δεν εξαφανίζει πάντως, κατά την άποψή μου, την έννοια του δυϊσμού από το προσκήνιο, ούτε αντιμετωπίζει ικανοποιητικά το αίνιγμά του, αφού οι δύο ιδιότητες (δύο σύνολα ιδιοτήτων), σωματιδιακή και κυματική, είναι μεν συμπληρωματικές, δεν παύουν όμως να είναι και αμοιβαία αποκλειόμενες.
Τι είναι λοιπόν τελικά το σωματίδιο της σύγχρονης Φυσικής και πώς θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ύπαρξη οντοτήτων με συμπληρωματικές ιδιότητες; Στο ερώτημα αυτό δεν έχει ­ ως σήμερα ­ δοθεί μια σαφής απάντηση· συνεχίζουμε ακόμη να βρισκόμαστε σε ένα «τοπίο στην ομίχλη».
Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου στον δυϊσμό κύματος-σωματιδίου, ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω εδώ ότι ο δυϊσμός αυτός σχετίζεται επίσης με τον δυϊσμό ενέργειας-ύλης, και οπωσδήποτε βέβαια με τον πανάρχαιο δυϊσμό πνεύματος-σώματος (ή κατ' άλλους, ψυχής-σώματος).
Σε αντίθεση με τον δυϊσμό, η σχέση του μονισμού με την επιστήμη της Φυσικής φαίνεται να είναι πολύ πιο φιλόδοξη. Πράγματι το ζητούμενο στη σύγχρονη φυσική επιστήμη είναι η διατύπωση μιας ενιαίας θεωρίας, που θα ενοποιεί στην ουσία τη σχετικιστική Κβαντομηχανική με τη γενική θεωρία της σχετικότητας. Η θεωρία αυτή (κβαντική θεωρία της βαρύτητας), που θα πρέπει να εξηγεί τη συμπεριφορά ολόκληρου του φυσικού κόσμου ­ από το μικρόκοσμο ως τον μεγάκοσμο ­, ονομάζεται, από ορισμένους επιστήμονες, και «θεωρία των πάντων». Η φιλοδοξία της νεότερης Φυσικής να βρει μια τέτοια «υπερθεωρία» εκφράζει σίγουρα την τάση της για μια μονιστική κοσμοθεώρηση.
Πνεύμα και σώμα
Σχετικά με το ζήτημα αυτό, ας μου επιτραπεί ­ αντί της προσωπικής μου άποψης ­ να παραθέσω εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο του φιλοσόφου Thomas Nagel «Θεμελιώδη Φιλοσοφικά Προβλήματα» (Μετ. Χριστίνα Μιχαλοπούλου-Βεΐκου, Εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα, 1989). Στη σελίδα 46, στο τέλος του τετάρτου κεφαλαίου, με τίτλο «Τα προβλήματα της σχέσης πνεύματος-σώματος», αναφέρει ο Nagel: «Αν η συνείδηση καθεαυτή μπορούσε να ταυτιστεί με κάποιου είδους φυσική κατάσταση, θα άνοιγε ο δρόμος για μια ενοποιημένη φυσική θεωρία σχετικά με το πνεύμα και το σώμα και, ίσως, ακόμη για μια ενοποιημένη θεωρία σχετικά με το σύμπαν. Αλλά... φαίνεται... πως είναι αδύνατη μια φυσική θεωρία για το σύνολο της πραγματικότητας».
Την αποδοχή του δυϊσμού πνεύματος-σώματος εξέφρασε πρόσφατα και ο Γιώργος Γραμματικάκης, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη με τίτλο «Ο άνθρωπος εξόριστος ή κέντρο του σύμπαντος;», που έδωσε τις 24.11.1998 στην κατάμεστη από ακροατές Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Προς την ίδια, νομίζω, κατεύθυνση φαίνεται πως κινούνται και οι απόψεις της Φωτεινής Τσαλίκογλου, όπως τουλάχιστον αυτό προκύπτει από το, επίσης πολύ ενδιαφέρον, άρθρο της «Εικονική πραγματικότητα» («Τα Νέα», 25.11.1998).
Η ενιαία θεωρία της Φυσικής δεν αποκλείεται λοιπόν να αποτελεί μια ουτοπία. Οπως τελικά λέει ο Τ. Nagel, στο βιβλίο που προανέφερα, στη σελίδα 46, «ίσως υπάρχουν στον κόσμο περισσότερα πράγματα απ' όσα μπορεί να κατανοήσει η φυσική επιστήμη».
Ο κ. Ι. Ν. Μαρκόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής της Χημικής Μηχανικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Προγραμματισμός βραχυβιότητας

Η οικονομία μας δεν είναι στηριγμένη στην παραγωγή ανθεκτικών προϊόντων, που θα επιβιώσουν διαχρονικά, που θα αποτελούνται από ανθεκτικά στο χρόνο υλικά με πετυχημένο design, χρήσιμα και ωφέλιμα διαχρονικά, που η παραγωγή τους θα σέβεται το περιβάλλον και που τα προϊόντα αυτά θα είναι το ζητούμενο για τις επερχόμενες γενεές. Αντιθέτως η οικονομία μας παράγει προϊόντα σχεδόν μιας χρήσης, καθημερινής κατανάλωσης και βραχύβια, αυξάνοντας θεαματικά τους ρυθμούς ανάπτυξης και καταστρέφοντας θεαματικά το περιβάλλον, με σκοπό όλος αυτός ο προγραμματισμός να οδηγεί στην αύξηση των σκουπιδιών που αποτελούνται από άχρηστα, και παρωχημένα προϊόντα, από τις συσκευασίες τους και το περιτύλιγμά τους μαζί με τις κορδέλλες. Ο προγραμματισμός της οικονομίας μας, είναι προγραμματισμός παραγωγής σκουπιδιών, επενδύει στην αίσθηση της στιγμής, με το περιτύλιγμα, στο πλύσιμο των μυαλών μας με τις διαφημίσεις, στον αποπροσανατολισμό μας από τις πραγματικές μας ανάγκες. Η οικονομία μας υποτίθεται ότι θέλει να καλύψει τις ανάγκες της κατανάλωσης. Όμως το μόνο που κάνει, είναι να παράγει ένα σύστημα, που μας προπαγανδίζει καθημερινά με τη δημιουρία νέων αναγκών (ψεύτικων) τις οποίες τρέχει να καλύψει, δημιουργώντας θέσεις εργασίας και προκαλώντας αύξηση στην κατανάλωση για να οδηγήσει σε αύξηση στην παραγωγή για να οδηγήσει σε ένα τραγικό αδιέξοδο όλο τον πλανήτη. Θα αναφέρω ένα απλό παράδειγμα. Με ένα χωριάτικο σαπούνι (πλάκα) και ζεστό νερό, μπορείς να πλύνεις τα ρούχα σου θαυμάσια μέσα σε μια λεκάνη. Ταυτοχρόνως, θα κάνεις με το πλύσιμο αυτό, καλή γυμναστική με φυσιολογικό τρόπο.Τα ρούχα σου θα είναι πεντακάθαρα και θα έχεις ξοδέψει σχετικά λίγα χρήματα, αλλά περισσότερο κόπο για αυτή τη δουλειά. Όμως η προπαγάνδα της οικονομίας που χρησιμοποιεί την τεχνολογία για να κάνει τη δουλειά της, σου υπαγορεύει να αγοράσεις πλυντήριο, απορρυπαντικό ρούχων, μαλακτικό, λευκαντικό, calgon για τη ζημιά που θα πάθει το πλυντήριο από τα άλατα του νερού και δημιουργεί εκατομμύρια παραλλαγές πάνω σε αυτά τα προϊόντα όπως πλυντήρια που στίβουν στις 1000 στροφές ή μαλακτικά με άρωμα, ή απορρυπαντικά με οξυγόνο και πράσινους και μπλέ κόκκους, διεκδικώντας το μεγαλύτερο μερίδιο στην κατανάλωση, από τον άνθρωπο που συνεχώς τυφλώνεται για τις πραγματικές του ανάγκες, γίνεται όλο και περισσότερο ατροφικός στο μυαλό και το σώμα και για όλα αυτά αναγκάζεται να ζήσει σε ένα εντελώς κατεστραμμένο περιβάλλον. Δεν θα ξεχάσω τη φράση μιας φίλης στο Τ.Ε.Ι "-Εγώ δεν διαβάζω ποτέ μπαγιάτικα βιβλία και εφημερίδες." Όμως εγώ λέω εδώ: Ο σκεπτόμενος άνθρωπος και όχι ο καταναλωτής, μπορεί να εμπνευστεί και από ένα μόνο βιβλίο ή μια μόνο εφημερίδα έστω και 100 ετών πριν, ενώ ο καταναλωτής μπορεί να εμπνευστεί για δευτερόλεπτα μόνο ανοίγοντας το περιτύλιγμα και αντιμετωπίζοντας τη συσκευή και τη συσκευασία της για ικανοποίηση πρόσκαιρη. Τέλος δε, θα αναφέρω τη χαρακτηριστική φράση της αδελφής μου στο νοσοκομείο που η μητέρα μου είχε πέσει σε κώμα, ευτυχώς προσωρινό. "-Τελικά, είμαστε ανακυκλώσιμα μπουκάλια".........που μου προκάλεσε ισχυρό σοκ και δέος για την κατάντια του ανθρώπου!!!

Νόμος

Ποτέ δεν είναι αργά.

Monopoly

Ο νονός μου με έμαθε να παίζω monopoly. Το παιχνίδι αυτό είναι το "ν΄αποκτάς". Συσσωρεύεις τα πάντα και γίνεσαι κυρίαρχος του παιχνιδιού. Έπειτα με κοίταζε και μου έλεγε: Μιά μέρα θα μάθεις να παίζεις το παιχνίδι. Ένα καλοκαίρι, έπαιζα monopoly κάθε μέρα, σχεδόν όλη μέρα. Κι εκείνο το καλοκαίρι έμαθα να παίζω το παιχνίδι. Κατάλαβα ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσεις είναι να δηλώσεις πλήρη αφοσίωση στην απόκτηση. Κατάλαβα ότι τα χρήματα και οι ιδιοκτησίες είναι ο τρόπος να διατηρείς το σκόρ. Και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού ήμουν πιό ανηλεή από το νονό μου.Ήμουν έτοιμη να παρακάμψω τους κανόνες αν χρειαζόταν για να κερδίσω εκείνο το παιχνίδι. Και κάθομαι μαζί του για να παίξω εκείνο το φθινόπωρο. Του πήρα όλα όσα είχε. Τον είδα να δίνει και το τελευταίο του δολλάριο και να εγκαταλείπει απόλυτα ηττημένος. Και τότε είχε ακόμα ένα πράγμα να με διδάξει. Τότε είπε : Tώρα, όλα πηγαίνουν πίσω στο κουτί.Όλα εκείνα τα σπίτια και τα ξενοδοχεία. Όλοι οι σιδηρόδρομοι και οι εταιρείες κοινής ωφελείας. Όλη εκείνη η περιουσία και όλα εκείνα τα υπέροχα χρήματα. Τώρα πηγαίνουν όλα πίσω στο κουτί. Τίποτε από αυτά, δεν ήταν πραγματικά δικό σου. Τα πήρες όλα πολύ στα σοβαρά για λίγο. Όμως όλα αυτά υπήρχαν πολύ πριν καθίσεις εσύ στο τραπέζι  και θα είναι εδώ και αφότου φύγεις. Παίκτες έρχονται- παίκτες φεύγουν. Σπίτια και αυτοκίνητα, τίτλοι και ρούχα, ακόμα και το σώμα σου. Διότι η αλήθεια είναι, πως όλα όσα αρπάζω και καταναλώνω και αποταμιεύω, πρόκειται να πάνε πίσω στο κουτί κι εγώ θα τα χάσω όλα. Οπότε πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου, όταν τελικά θα πάρεις την απόλυτη προαγωγή, όταν έχεις κάνει την απόλυτη αγορά, όταν αγοράσεις το απόλυτο σπίτι, όταν έχεις εξασφαλίσει την οικονομική σου ασφάλεια  κι έχεις ανέβει τη σκάλα της επιτυχίας στο υψηλότερο σκαλοπάτι  που μπορείς πιθανότατα ν΄ανέβεις. Και τότε η έξαψη εξασθενίζει.... και θα εξασθενίσει...! Τότε, τι??? Πόσο μακριά πρέπει να περπατήσεις σ΄αυτό το δρόμο, προτού να δεις που οδηγεί??? Σίγουρα καταλαβαίνεις!!! Ποτέ δε θα ΄ναι αρκετό! Γι αυτό πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου  την ερώτηση. Τι έχει σημασία???                   (ΠΗΓΗ: ZEITGEIST)

H απάτη των τραπεζών

Είναι γνωστό ότι το τραπεζικό σύστημα είναι ο μεσάζων μεταξύ αποταμιευτών και επενδυτών. Οι τράπεζες, είναι υποχρεωμένες να κρατούν στα ρευστά τους διαθέσιμα το 10% μιας κατάθεσης χρήματος.Το υπόλοιπο 90% το δανείζουν. Στο ενεργητικό της η τράπεζα θα καταγράψει ρευστά διαθέσιμα 10 ευρώ και δάνεια 90 ευρώ και στο παθητικό της,  την κατάθεση 100 ευρώ.Έστω τώρα ότι κάποιος καταθέτει στην τράπεζα Α 100 Ευρώ. Η τράπεζα θα φυλάξει τα 10 ευρώ και τα 90 ευρώ θα τα δανείσει. Η τράπεζα Β που θα τα πάρει θα κρατήσει 9 ευρώ και θα δανείσει στην τράπεζα Γ 81 ευρώκ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο, από την αρχική κατάθεση πόσα χρήματα θα δημιουργηθούν τελικά στην οικονομία?? Αν πάρουμε τις τράπεζες Α και Β έχουν δημιουργήσει προσφορά χρήματος 190 Ευρώ. Προκύπτει λοιπόν ότι τα χρήματα που θα δημιουργηθούν τελικά στην οικονομία από την αρχική κατάθεση θα είναι 100 ευρώ επί τον πολλαπλασιαστή του χρήματος που ορίζεται σαν ο λόγος με αριθμητή τη μονάδα και παρανομαστή το ποσοστό που κρατά η τράπεζα στα ρευστά της διαθέσιμα δηλαδή 1/10%= 1/0,1= 10 Άρα 100 χ 10 = 1000 ευρώ. Το γνωρίζατε αυτό?? Όταν στο Τ.Ε.Ι. κάναμε αυτό το μάθημα από την πρώτη στιγμή διαμαρτυρήθηκα έντονα στον καθηγητή μου, ότι πρόκειται για απάτη. Κι εκείνος, που κατείχε το γόητρο του καθηγητή οικονομίας είπε: Μην την ακούτε είναι πειραγμένη!!! Θα ήθελα σήμερα, να συναντούσα αυτόν τον καθηγητή και να τον ρωτούσα ποιός είναι ο πειραγμένος? Θα μου πείτε ότι όσα προανέφερα, είναι ένας πετυχημένος τρόπος για να κινείται η ατμομηχανή της οικονομίας, προς όφελος όλων?? Κι εγώ θα συνεχίσω μετά από τόσα χρόνια να λέω ότι η οικονομία των Τραπεζών είναι η οικονομία του Διαβόλου και να θεωρώ ότι το χρήμα που πρέπει να έχει μια οικονομία από μια κατάθεση 100 ευρώ, είναι 100 ευρώ αλλιώς ας βάλει ο Θεός το χέρι του!!!

Από τι κινδυνεύουμε σ΄αυτή τη ζωή???

Ο κίνδυνος που διατρέχουμε στην ζωή μας, είναι από απειροελάχιστος έως άπειρος. Είναι απειροελάχιστος, όταν είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματά μας και τα εκφράζουμε και στους άλλους, οπότε αυτοί μας γνωρίζουν και ξέρουν πότε πρέπει να μας βοηθήσουν και πότε πρέπει να μας κρίνουν,  και φυσικά το να είμαστε ειλικρινείς με τα  ειπωμένα συναισθήματα των άλλων. Αν εμείς αποκαλύπτουμε τα συναισθήματά μας, αλλά οι άλλοι δεν το κάνουν αυτό, τότε πρέπει να προσέξουμε, διότι πιθανό είναι, να βρεθούμε αντιμέτωποι με συμπεριφορές που θα μας είναι ακατανόητες και παρεξηγήσιμες, διότι απλά προέρχονται από συναισθήματα που δεν έχουν ειπωθεί και δεν έχουν ελεγχθεί για την αλήθεια που κρύβουν ή είναι ακόμα άγνωστα και σ΄αυτόν που τα έχει. Και είναι άπειρος ο κίνδυνος που διατρέχουμε, όταν δεν διαθέτουμε καμιά ειλικρίνια συναισθηματική  ούτε με τον εαυτό μας, μα ούτε και με τους άλλους, οπότε έλκουμε σαν παρέα μας, άτομα που δυσκολεύονται να εκφραστούν συναισθηματικά, ή κρύβουν συναισθήματα που είναι ένοχα, ή έχουν το βασικό συναίσθημα που είναι γνώριμο στους περισσότερους ανθρώπους, να κλωτσούν με μανία τον ευεργέτη τους. Όλοι μας σ΄αυτή τη ζωή ευεργετήσαμε κάποιον ή κάποιους άλλους. Και όλοι μας διδαχθήκαμε αργά ή γρήγορα, ότι ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Όμως η αλήθεια δεν είναι αυτή, αλλά  ότι, ουδείς από μας, εμπιστεύθηκε και ευεργέτησε κάποιον για τον οποίο γνώριζε τα ειλικρινή συναισθήματά του. Μάλιστα θα έλεγα, ότι όλοι, έχουμε ευεργετήσει αυτόν, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα, αλλά τις περισσότερες φορές, κάποιοι άλλοι ανίδεοι, μας παρακίνησαν ότι αξίζει και μας παρέσυραν. Μετά έρχεται μια σκληρή μετάνοια, με όλα τα αρνητικά παρεπόμενα για το έγκλημα που τελείται στην ψυχή μας και έχει σχέση με την εμπιστοσύνη προς τρίτο πρόσωπο. Επέρχεται κλωνισμός. Ένας κλωνισμός όμως, που δεν έχει σχέση με τον άλλο αυτό καθεαυτό, αλλά με τη δική μας τρομακτική άγνοια. Η εμπιστοσύνη, είναι το θεμέλιο όλων των ιερών πνευματικών δεσμών. Πως όμως θα εμπιστευθείς χωρίς να γνωρίζεις τα συναισθήματα του άλλου. Λέω δε τα συναισθήματα, γιατί με τη λογική μπορεί να κατασκευάσει κανείς πολλά επιχειρήματα για να συγκαλύψει πάσης φύσεως αρνητικά συναισθήματα ακόμα και αποτρόπαια. Άρα από αυτό που κινδυνεύουμε άπειρα, είναι από τα λογικά άτομα που κρύβουν τα συναισθήματά τους. Αυτοί, αποτελούν την κατώτερη και χειρότερη κατηγορία ανθρώπων, ανάμεσα στους ανθρώπους, την πιό διεστραμμένη, την πιό αχαρακτήριστη και την πιό επικίνδυνη, για την άγνοιά μας. Πόσοι φίλοι δεν έκρυβαν συναισθήματα φθόνου, μέσα στους φίλους των ανθρώπων??Πόσοι φίλοι δεν κρύβονταν πίσω από το δάκτυλό τους, και το προσωπείο τους κάλυπτε φοβικά σύνδρομα και ανασφάλειες, μέσα στους φίλους των ανθρώπων?? Πόσοι φίλοι δεν συγκάλυπταν οικτρά ψέματα, τα οποία αποσιωπούσαν ή κουκούλωναν, μέσα στους φίλους των ανθρώπων?? Πόσοι φίλοι δεν ήταν ράθυμοι να ερευνήσουν τα συναισθήματα των φίλων τους, μέσα στους φίλους των ανθρώπων?? Πόσοι φίλοι δεν αυτοαποκαλούνται φίλοι για το δήθεν κοινωνικό prestise ή για συμμαχίες από τις οποίες θα έχουν κυρίως οικονομικά οφέλη (βλέπε πελατειακές σχέσεις) μέσα στους φίλους των ανθρώπων?? Από το να έχω τέτοιους φίλους προτιμώ το τίποτα ή ακόμα και εχθρούς. Εμπιστεύσου τους ανθρώπους που έχουν να σου πουν μιαν αλήθεια!!! Οι αλήθειες είναι δωρεάν και είναι ΑΛΗΘΙΝΕΣ. Είναι δε το μόνο που μπορεί κανείς να εμπιστευθεί και να αγαπήσει.

Η αγάπη

Ο μοναδικός κώδικας επικοινωνίας ανθρώπου και ζώων είναι η αγάπη. Όταν φερθείς ή μιλήσεις με αγάπη σε ένα ζωάκι, τότε θα δεις πως εκδηλώνεται η αγάπη στη φύση και πόσο μαγική δύναμη έχει.

Πόνος

Πάντα ένιωθα ένα βαθύ εσωτερικό πόνο, που τον γεννούσε ένα "γιατί?" το οποίο ποτέ δεν απαντιόταν αληθινά. Μέχρι που ένιωσα την απάντηση. Η απάντηση αυτή είχε να κάνει με τη νομοτέλεια των ηθικών νόμων. Οι φυσικοί νόμοι είναι νομοτέλειες, όπως ο νόμος της βαρύτητας. Π.χ αν αφήσεις ένα αντικείμενο να πέσει από ψηλά αυτό θα καταλήξει στην γη, γιατί του ασκείται βαρυτική έλξη και το αναγκάζει σε ελεύθερη πτώση .h= 1/2gtt  όπου h το ύψος, g η βαρύτητα και t ο χρόνος που χρειάζεται το αντικείμενο να φθάσει στη γη. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και οι ηθικές νομοτέλειες. Οι ηθικοί νόμοι έχουν συγκεκριμένες παρενέργεις και παρεπόμενα αν παραβιαστούν και συγκεκριμένα ψυχολογικά ισοδύναμα αν τηρηθούν.Αυτή η επιστήμη δεν έχει υπάρξει ακόμη. Επιστήμη ή ερμηνεία??? Δηλαδή Απόλυτο ή Σχετικό??? Όχι φίλοι μου δεν είναι σχετικό. Είναι απόλυτο. Είναι η απόλυτη επιστήμη!!! Βέβαια δεν είμαι σε θέση να σας δώσω μια εξίσωση για να υπολογίζετε το κόστος του σφάλματος των ανθρωπίνων λαθών. Ούτε και θέλω να σας τρελλάνω στη θεωρία. Ένα θα σας πω. Όταν ο άνθρωπος αμφισβήτησε το δημιουργό του, εξέπεσε από τον παράδεισο με μια συγκεκριμένη εντολή. Να καλλιεργήσει τη γη με κόπο για να ζήσει, και να γεννά με πόνο τα παιδιά του. Δηλαδή όταν ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το μυαλό του και σκέφθηκε  ότι ίσως ο ίδιος γίνει Θεός  σκεπτόμενος, τότε επήλθε η πρώτη τραγική γι αυτόν έκπτωσή του από τη γη της επαγγελίας. Από τότε και μέχρι σήμερα ο άνθρωπος σκέπτεται και οργανώνεται σύμφωνα με τη σκέψη του. Και κάθε φορά που έρχεται σε αδιέξοδο με τη σκέψη του αυτή, οδηγείται σε νέα έκπτωση της ζωής του. Μέχρι σήμερα που ο άνθρωπος τα έχει σκεφθεί σχεδόν όλα και βρίσκεται στην πιό τραγική έκπτωση της ζωής του. Προοδευτικά η έκπτωση αυτή θα κάνει τη ζωή του κόλαση επί της γης. Και ρωτώ : Δεν είναι ολοφάνερο πως οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην συντέλεια???

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, την οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ κατά τη διάρκεια της θητείας του 590-604 μ.Χ. στην εργασία του Magna Moralia.
Τα αμαρτήματα ονομάζονται "θανάσιμα" γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε αμάρτημα εκπροσωπείται και από ένα δαίμονα.
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ταξινομημένα κατά αύξουσα σοβαρότητα είναι:

• Οκνηρία (acedia), δαίμονας ο Βηλφεγώρ[Belphegor].
• Αλαζονεία (superbia), δαίμονας ο Εωσφόρος[Lucifer].
• Λαιμαργία (gula), δαίμονας ο Βελζεβούλ[Beelzebub].
• Λαγνεία (luxuria), δαίμονας ο Ασμοδαίος[Asmodeus].
• Απληστία (avaritia), δαίμονας ο Μαμμωνάς[Mammon].
• Οργή (ira), δαίμονας ο Σατανάς[Satan/Amon].
• Ζηλοφθονία (invidia), δαίμονας ο Λεβιάθαν[Leviathan].

Η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων των αμαρτιών.

• Οκνηρία=η φυγοπονία, η τεμπελιά
• Αλαζονεία=το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο
• Λαιμαργία=κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα
• Λαγνεία=κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες
• Απληστία=πλεονεξία,αυτός που θέλει όλο και περισσότερα.
• Οργή=θυμός,μνησικακία
• Ζηλοφθονία='Οταν κάποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων.

Πηγή Βικιπαίδεια

Ένας ολόκληρος κόσμος άνω -κάτω

Ένας ολόκληρος κόσμος άνω κάτω όπως αυτός που ζω με ταράζει συθέμελα. Κατά κάποιο τρόπο θα πρέπει οι ταραξίες αυτού του κόσμου να παταχθούν και να τιμωρηθούν όπως τους αρμόζει και όπως τους αξίζει. Ποιοί όμως είναι αυτοί??? Είναι άραγε οι τράπεζες? Είναι οι μεγαλοκεφαλαιούχοι?Είναι οι πολιτικοί? Είναι αυτοί που κάνουν προπαγάνδα? Είναι οι έμποροι? Είναι οι σιωνιστές? Είναι αυτοί που υπακούουν στην  οποιαδήποτε προπαγάνδα? Είναι μήπως οι άνθρωποι που σήμερα είναι 90 χρονών και έχουν σύνταξη 40.000 ευρώ, ενώ ένας νέος 30 ετών καλείται να φτιάξει τη ζωή του με 300 ευρώ μηνιαίως με εργασία ορισμένου χρόνου και χωρίς ασφάλεια, όσα πτυχία και μόρφωση αν κατέχει??? Μετά την μετανάστευση από τα χωριά στις πόλεις, ανοικοδομήθηκαν οι πόλεις και υπήρχαν άπειρες ευκαιρίες για δημιουργία μεγάλου κεφαλαίου. Πολλοί, συμμετείχαν σε όλες αυτές τις ευκαιρίες και σήμερα έχουν τεράστιες περιουσίες εξασφαλισμένες για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, όπως συντάξεις παχυλές, βίλες στα νησιά ή στο Λαγονήσι, διαμερίσματα υπερπολυτελείας,  κεντρικά μαγαζιά, μετοχές, καταθέσεις και όλα αυτά, γιατί άνοιξαν οι πόρτες των ευκαιριών, αμέσως μετά το Β΄παγκόσμιο πόλεμο προς κάθε κατεύθυνση και τότε αυτοί ήταν νέοι και επιζήσαντες χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, αλλά όρμησαν στα πάντα με μεγάλη όρεξη. Σήμερα βλέπουμε ότι αυτό είχε όριο το έτος 2010. Από εκεί και πέρα αρχίζει παγκοσμίως μια εκστρατεία μέσα στο άνω κάτω του κόσμου που οδηγεί στη φτώχεια και το θάνατο δισεκατομμύρια ανθρώπων αν δεν γίνει κάτι με αυτούς που από το 1940 έως το 2010 μάζεψαν όλο τον πλούτο της γης πάνω τους, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Ο λευκός κομμουνισμός, δεν θα έλθει σαν επιλογή, αλλά σαν ανάγκη. Και λέω λευκός, διότι είναι όπως το λευκό χρώμα, που είναι σύνθεση όλων των χρωμάτων. Ίσως μάλιστα να μην τον επιβάλλουν αριστερά, αλλά δεξιά κόμματα. Όλο το πρόβλημα, βρίσκεται στο ότι οι έχοντες και κατέχοντες δεν θα δώσουν ότι έχουν, επειδή οι υπόλοιποι διαμαρτύρονται, όμως η νίκη η τελική, θα είναι αυτών που δεν έχουν και δεν κατέχουν, γιατί πολύ απλά θα καταφέρουν να επιβιώσουν οι περισσότεροι από αυτούς. Μην ζηλεύεις λοιπόν τους έχοντες και κατέχοντες και μην προσπαθείς να τους μοιάσεις, γιατί αυτοί είναι που θα πληρώσουν οπωσδήποτε το λογαριασμό στο  άνω-κάτω του κόσμου και εδώ που τα λέμε δεν θα πληρώσουν τίποτα πρισσότερο από την απληστία τους.

Η 11η Εντολή Καινή Διαθήκη

Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν.

Οι 10 εντολές της Παλαιάς Διαθήκης

Οι δέκα εντολές, ο "Δεκάλογος", είναι ένας κατάλογος δέκα ηθικών εντολών, οι οποίες, σύμφωνα με τη Βίβλο, υπαγορεύτηκαν στον Μωυσή από τον Θεό στο όρος Σινά και του δόθηκαν χαραγμένες σε δύο πέτρινες πλάκες. Οι εντολές αυτές αποτέλεσαν τη βάση ενός ολόκληρου κώδικα ηθικής και θρησκείας, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης.

• 1. Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταί σοι Θεοί έτεροι πλην εμού .
• 2. Ου ποιήσεις σε αυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς.
• 3. Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω.
• 4. Μνήσθητι την ημέραν του Σαββάτου αγιάζειν αυτήν, εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου.
• 5. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης.
• 6. Ου φονεύσεις.
• 7. Ου μοιχεύσεις.
• 8. Ου κλέψεις.
• 9. Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.
• 10. Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί.

Νόμος

Ο θεός δεν είναι δημοκράτης. Δεν έδωσε 10 προτάσεις για διάλογο, αλλά δέκα εντολές.

Nόμος

Μητέρα: Το αρχέγονο πρότυπο. Το αξεπέραστο σύμβολο. Το αιώνιο ζητούμενο. Η απόλυτη εξουσία. Για έναν άνδρα το ζητούμενο δεν είναι  απαραίτητα να γίνει πατέρας. Μια γυναίκα όμως έχει νικήσει τον εαυτό της εάν δεν επιλέξει να γίνει μητέρα. Για τον άνδρα που θέλει να κάνει οικογένεια, το ερωτικό πρότυπο είναι η μητέρα του και για τη γυναίκα που θέλει να κάνει οικογένεια, το ερωτικό πρότυπο είναι ο πατέρας της.Ενίοτε οι γυναίκες μαλώνουν ή δεν φιλιώνουν πάνω στην διεκδίκηση της μητρότητας και προς τρίτους. Αυτό που επιθυμούν κατά βάθος είναι να γίνουν άψογες μαμάδες. (Βλέπε αλληλοφαγωμούς νύφης - πεθεράς. Το συμπέρασμα είναι ότι δύο μητέρες δεν χωρούν μέσα σ΄ένα σπίτι) Ερευνώντας τη μητέρα μου αλλά και τις άλλες μαμάδες του κόσμου, βρήκα ότι πιό όμορφο στην έννοια μητέρα, μα βρήκα και τη ρίζα του κακού όλης της ανθρωπότητας και έτσι βρήκα τη δύναμη να καταπολεμήσω την φυσιολογική υπαγόρευση της φύσης πάνω μου, να γίνω μητέρα.Δεν κρύβω όμως και την αλήθεια, που είναι ότι όσο και να νικήσω αυτή τη φύση μου, ανασταίνεται συνεχώς, για να μου θυμίσει το ρόλο μου, που πλέον τον παίζω με όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω, έστω και ασυνείδητα.

Μια ανακάλυψη

Όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα γνωρίζονται, δεν παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά, αλλά ζουν συνέχεια μαζί, μετά από πολλά χρόνια, η εξέλιξη της σχέσης τους είναι η αδελφοποίηση. Γίνονται αδέλφια με αγάπη, ανησυχία ο ένας για τον άλλο, αλλά και συναγωνισμό και γκρίνιες και διαφωνίες όπως συμβαίνει με τα αδέλφια. Έχουν όμως περιθώριο να αναπτύξουν το πνεύμα τους και να συμφιλιωθούν για τις διαφωνίες τους σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα γνωρίζονται, παντρεύονται και αποκτούν παιδιά, μετά από πολλά χρόνια, η εξέλιξη της σχέσης τους είναι "μητέρα με παιδιά". Γίνονται όλοι παιδιά της γυναίκας, ακόμα και ο σύζυγος, ο οποίος μάλιστα γίνεται και ανυπάκουο παιδί, με αντιρρήσεις και ανυπότακτος στην γυναίκα μητέρα. Αυτό έχει μια εξήγηση. Όταν γεννιούνται τα παιδιά, οι προτεραιότητες της γυναίκας μητέρας είναι τα παιδιά της.Ο πόνος της γέννας, αλλά και η προσπάθεια να μεγαλώσει η μητέρα τα παιδιά της, ανακαλύπτοντας το θαύμα της δημιουργίας, ανακαλύπτοντας τις ανάγκες τους  μέσα στο σπίτι, και παλεύοντας με τις απροσαρμοστίες των παιδιών μέχρι να μεγαλώσουν, είναι ένα καθημε- ρινό μαρτύριο που ανεβάζει τη γυναίκα συνειδησιακά, διότι τη μαθαίνει να συμμερίζεται και να υποχωρεί και να προσπαθεί για το καλύτερο. Στη φάση αυτή ο άνδρας είναι χορηγός αγαθών, ή το πολύ πολύ να μοιράζεται την αγάπη  και την φροντίδα της μητέρας προς τα παιδιά και να παίζει μαθαίνοντας με τα παιδιά του, αλλά γρήγορα το βαριέται κι αυτό και ασχολείται με τους διαύλους επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Η γυναίκα είναι αρχηγός στην φωλιά με τα μικρά της και μην ακούτε ότι ο άντρας είναι ο αρχηγός. Μέσα στο σπίτι το καθεστώς είναι μητριαρχία. Καθώς μεγαλώνουν όλοι, η μητέρα προστρέχει πάντα στα αναγκαία και γίνεται θεμέλιο της οικογένειας. Ο πατέρας ενίοτε κάνει τη δική του ζωή σαν εργαζόμενος και απασχολούμενος στον κοινωνικό στίβο, και ας παίρνει, άδικα, για μένα τα εύσημα του καλού οικογενειάρχη. Στην πραγματικότητα θα αποκαλυφθεί τι είδους οικογενειάρχης είναι αν χάσει τη γυναίκα του.Σπανίως το ρόλο της γυναίκας με τα παιδιά και το σπίτι τον αναπληρώνει επάξια ο άνδρας, όσο και αν μιμηθεί τη γυναίκα του σ΄αυτό. Πολλές φορές μάλιστα όταν γεννηθούν τα μικρά, αμέσως ο άνδρας αντιλαμβάνεται ότι είναι σε δεύτερη μοίρα για την γυναίκα του και ζηλεύει κατά βάθος τόσο πολύ, για την αγάπη που έχασε, που πολλές φορές στρέφεται σε άλλη συντροφιά που να ασχολείται αποκλειστκά μαζί του.Λοιπόν είναι ή όχι όλος ο κόσμος φτιαγμένος από Μητέρες με παιδιά???

Νόμος

Στις αναπτυγμένες χώρες, είσαι έντιμος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Δηλαδή είσαι έντιμος και μετά από πολύ αγώνα των κατήγορών σου,  να συλλέξουν και να διασταυρώσουν τα στοιχεία, που καταμαρτυρούν την ενοχή σου, θα πρέπει να αποδειχθεί η ενοχή σου και να κριθείς ανέντιμος από την δικαιοσύνη.Μπορεί λοιπόν να φαίνεται έτσι προς τα έξω, όμως εσωτερικά στη χώρα υπάρχει ο κίνδυνος ανά πάσα στιγμή, της εμπλοκής με ανέντιμες πράξεις, που όμως πολύ δύσκολα ή πολύ αργά θα έρθουν στο φως, αν όλοι γίνουν πιο χαλαροί στην διάκριση της εντιμότητας ή στην δικαιολόγηση  μιας ανέντιμης πράξεως και στην απόκρυψή της, μπροστά στο φόβο να εμπλακούν σε χρονοβόρες και ψυχοφθόρες διαδικασίες για την αποκάλυψή της.

Στις μη αναπτυγμένες χώρες, θεωρούνται όλοι ανέντιμοι και κάθε λεπτό, οπουδήποτε και αν βρεθούν, οπουδήποτε και αν σταθούν θα πρέπει να αποδεικνύουν την εντιμότητά τους. Αυτό είναι ίσως το πιό σκληρό και αφόρητο μέτρο κατά του ανθρώπου και ίσως ο πειστικότερος λόγος για να γίνει κανείς μετανάστης σε μια ανεπτυγμένη χώρα, όμως κι εκεί έχουν την προκατάληψη ότι είσαι ανέντιμος, μόνο και μόνο επειδή προέρχεσαι από μια μη αναπτυγμένη χώρα. Άρα, δείτε πόσο αναγκαίο ζητούμενο, είναι για μια χώρα, η προάσπιση της εντιμότητάς της καθολικά, η οποία όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν κάθε στιγμή μέσα στη χώρα δεν διώκεται άμεσσα και καθολικά οτιδήποτε μη ανέντιμο εκδηλωθεί, έστι ώστε να μην μεγαλώσει ο βλαστός της ανομίας και ανεντιμότητας στο ελάχιστο.

Τώρα εγώ τι να πω??? Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα??? ή Έχει ο καιρός γυρίσματα??? Κι αν όλα ανακυκλώνονται σε ποιό σημείο του κύκλου βρισκόμαστε???

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αναπτυγμένες και μη αναπτυγμένες χώρες αποτελούνται από ανθρώπους, δηλαδή από διανοούμενα ζώα, που κατασκευάζουν νοητικές παγίδες, μέσα στις οποίες πέφτουν οι ίδιοι και ρίχνουν και άλλους και μέσα στο αέναο αυτό νοητικό παιχνιδάκι του ζώου ανθρώπου, ποτέ ο άνθρωπος δεν ομολόγησε ότι δεν έχει στάλα μυαλό, παρά νομίζει ότι έχει μυαλό, μα κι αυτό που έχει είναι για να οργανώνει τα λάθη του και όχι για να βλέπει τα σωστά. Τα σωστά που βλέπει είναι η πείρα του από τα λάθη του, μα κι αυτά όταν τα οργανώσει γεννούν άλλα λάθη.

Τραγωδία

Η τραγωδία στην ανθρώπινη ζωή ξεκινά ως εξής: Λόγω συγκυριών κάποιος διαμορφώνει την άποψη, ότι κάποιο άλλο πρόσωπο είναι το καταλληλότερο για το δικό του συμφέρον. Όχι βέβαια για το καλό και συμφέρον της ψυχής του, γιατί αυτό δεν μπορεί καν να το δει, μα για το συμφέρον το κοντόφθαλμο, όπως το να διεκδικήσει το μεγαλύτερο πορτοκάλι από το πανέρι των φρούτων για φαϊ και να βρει υποστήριξη στο να το πάρει από κάποιο "δικό του άνθρωπο", μέχρι να φανταστεί ότι έχει εξασφαλισμένο ένα χαμάλη για να κάνει τη δουλειά του, ή να ονειρεύεται ότι κάποιο καλόβολο και φιλικό του πρόσωπο θα τον γεροκομήσει. Όλες αυτές οι φαντασιώσεις που αναπτύσουν οι άνθρωποι για κάποιο άλλο προσφιλές τους πρόσωπο είναι η θανατηφόρα τραγωδία της ζωής τους. Διότι η οδός για να έχεις καλά και τιμημένα γεράματα είναι μία. Είναι να σταθμίζεις την ζωή σου και να ξέρεις να ζητάς. Π.χ. Εγώ φαντάζομαι από τώρα ότι πρέπει να κάνω ενέργειες σχετικά με τα γεράματά μου, τα οποία δεν ξέρω πότε θα με βρουν ανήμπορη, και σκέφτομαι ότι πρέπει να οργανώσω τη σκέψη μου προς την τακτοποίηση οποιασδήποτε εκκρεμότητας δυσχεραίνει το μέλλον μου, και απαιτεί περισσότερες κινήσεις από εμένα στο μέλλον από αυτές που πιθανόν θα μπορώ να κάνω. Σκέφτομαι ότι αφού δεν έχω παιδιά να απευθυνθώ σε αυτά για την συμπαράσταση και την προσφορά τους στα γεραματά μου, κάποιος άλλος θα πρέπει να είναι αυτός που θα με αναλάβει. Σκέφτομαι να ψάξω από τώρα το ίδρυμα ή τη δομή εκείνη που θα είναι περισσότερο της αρεσκείας μου για τη δύση της ζωής μου. Σκέπτομαι πόσο πολύ αναγκαία για μένα είναι η ικανότητα να μπορώ να ζητάω αυτό που θέλω και να είναι εφικτή η πραγμάτωσή του, επειδή έχω διακρίνει σωστά το χώρο και το χρόνο που θα το ζητήσω. Μέχρι τώρα στη ζωή μου έχω σκοντάψει και έχω τρακάρει πολλές φορές πάνω σε τοίχους (ανθρώπους) που δεν ξέρουν να ζητούν τίποτα και δεν ξέρουν να ακούν και αυτούς που ζητούν κάτι. Γενικώς αμφισβητούν, περιφρονούν και χλευάζουν, βλασφημούν και λοιδορούν το ρήμα "Ζητώ". Όμως ο λόγος του Θεού είναι σαφής: Ζήτα και θα σου δοθεί. Αν δεν ζητήσεις αυτό που θέλεις ποιός περιμένεις να σε νιώσει??? Ποιός θα καταλάβει έναν άβουλο άνθρωπο που δεν ζητά τίποτα, γιατί δεν ξέρει τι πρέπει να ζητήσει ή που θέλει κάτι αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει??? Η ζωή μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις τι θέλεις και να βρεις τη δύναμη να το ζητήσεις και να βρεις και άνθρωπο που θα το καταλάβει και θα στο δώσει. Το ένα είναι δυσκολότερο από το άλλο. Χρειάζεται καθημερινή άσκηση στην κατάκτηση αυτής της αρετής. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι θα πει ζητάω και δεν γνωρίζουν τι θα πει δίνω. Δεν έχουν μάθει να ακούν τον άλλο, να δίνουν την προσοχή τους σε αυτό που τους λέει, και φοβούνται μην μπλέξουν αν τους ζητηθεί κάτι και φυσικά αυτή την τραγική αναπηρία τους την βαπτίζουν ανεξαρτησία και το άραγμα και το βόλεμα μέσα σε αυτή την κακοήθη αναπηρία τους το λένε ζωή. Μάθε να ζητάς αυτό που θέλεις, μάθε να δίνεις αυτό που σου ζητούν. Όσο περνά ο χρόνος για τον άνθρωπο η αναπηρία του στο να ζητά και να δίνει γίνεται όλο και μεγαλύτερη, γίνεται άπειρη. Έτσι στο τέλος πέφτει θύμα αυτής της ανικανότητάς του. Αυτή η ανικανότητά του, που την προσέχει σαν κόρη οφθαλμού μην τυχόν και την χάσει, του κλείνει καθημερινά τον ορίζοντα επικοινωνίας με τον ζωντανό λόγο, που είναι οι συνάνθρωποί του και αντιμετωπίζει αδιάφορα και εκδικητικά, τα προβλήματα και τα περιστατικά της ζωής τους. Έτσι τυφλώνεται σιγά σιγά από τον τρόπο να βλέπει, να γνωρίζει, να μαθαίνει, να μπορεί να κάνει συγκριτικές θεωρήσεις, να θυμάται και να συνδιάζει περιστατικά προς όφελός του και προς βοήθεια και συμπαράσταση στους άλλους και αυτή η τύφλωση κορυφώνεται στα δύσκολα γεράματά του, που επικρίνει τους πάντες που δεν ασχολήθηκαν μαζί του, ενώ δεν τους το ζήτησε ποτέ και όταν του το ζήτησαν εκείνοι τους απέρριψε σαν τρελλούς, επειδή η ηλιθιότητά του του επέβαλλε την άποψη ότι ήταν ανεξάρτητος και έτσι αμέλησε εγκληματικά την οργάνωση της ζωής του στα γεράματά του.