ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Βασική ερώτηση όλων των ανθρώπων, είναι αν ένας ψυχιατρικά διεγνωσμένος τύπος ανθρώπου με συμπτώματα έκπτωσης λειτουργιών και αντιπαραγωγικός ή έχων αποκλίνουσα συμπεριφορά, αξίζει να αμοίβεται μισθολογικά όσο οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, οι αποκαλούμενοι "υγιείς", παραγωγικοί και λειτουργικοί. Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς, ότι οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να στιγματιστούν κοινωνικά σαν απόβλητοι, να εγκλειστούν σε ιδρύματα ημιαυτόνομης διαβίωσης, να αμοίβονται με σύνταξη αναπηρική έτσι ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες τους τσίμα τσίμα.Αυτή είναι μια νεοναζιστική άποψη, η οποία υπάρχει, διότι είναι δημοφιλέστερη, αφού ο άνθρωπος έχει ως κύριο μέλημά του την κατασκευή ενός αποδιοπομπαίου τράγου για να εξιλεώνεται ο ίδιος κάθε φορά που θα συγκρίνεται μαζί του. Έχει ενδιαφέρον να συγκρίνεσαι με έναν ανυπόληπτο άνθρωπο που έχει περάσει στην αντίπερα όχθη, είναι αλλούτερος και δεν τηρεί τις κατεστημένες κοινωνικές συμβάσεις ή τουλάχιστον δεν προσποιείται ή δεν υποκρίνεται ότι τις τηρεί. Όμως φίλοι μου τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι!!! Πρέπει να ερευνηθεί κατά πόσον ένας άνθρωπος που παρουσιάζει αυτήν την έκπτωση λειτουργικότητας, παραγωγικότητας και υγείας έχει απωλέσει την ψυχή του με δική του υπαιτιότητα ή έχει υποστεί ανήκεστο ηθική βλάβη και εξετράπει των φυσιολογικών του ορίων μη μπορώντας να συλλάβει όταν υπέφερε την πηγή και την αφορμή των προβλημάτων του και να δώσει τη λύση. Μια τέτοια ηθική βλάβη είναι η υπερφόρτωση η εργασιακή υπέρ του δέοντος, η διανοητική εξάντληση μετά από σκληρή προσπάθεια, η ερωτική απογοήτευση μετά από ένα μεγάλο έρωτα, ο σεξουαλικός βιασμός ως εσχάτη παραβίαση του δικαιώματος του ανθρώπου, η συνεχής απόρριψη σε βαθμό που το άτομο μαθαίνει την αυτουποτίμηση και τα κομπλεξ κατωτερότητας σαν πρώτο είδος προς κατανάλωση στην καθημερινότητά του.Ένα τέτοιο άτομο, που όμως υπομένει και αγωνίζεται να επανέλθει και είναι άκακο και αβλαβές για τον κοινωνικό του περίγυρο, μέσα από αυτή την τραγική εμπειρία του ψυχιατρείου, που αντιστοιχεί στην σταύρωση, αναστένεται δυνατότερο και εξαγιάζεται μέσα σ΄αυτή την οδυνηρή θυσία. Ένα άτομο όμως, που πήρε όλες τις βοήθειες που υπάρχουν στην κοινωνία για να βαδίσει σωστά και επιλέγει την αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας που σημαίνει περιφρόνηση και παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων, αδυναμία συμμόρφωσης με τις κοινωνικές σταθερές, εξαπάτηση από επανειλημμένα ψέματα, ή εξαπάτηση άλλων ατόμων για προσωπικό κέρδος ή ευχαρίστηση, ευερεθιστότητα και επιθετικότητα, απερίσκεπτη περιφρόνηση της ασφάλειας του εαυτού ή των άλλων, σταθερή ασυνέπεια στην εργασιακή του συμπεριφορά ή στην εκπλήρωση υποχρεώσεων και έλλειψη τύψεων, αδιαφορία, κακομεταχείριση του άλλου ή κλοπή του άλλου ή εκλογίκευση των πληγών που του προξένησε, είναι ένα άτομο που καταλήγει στην σταύρωση του ψυχιατρείου γιατί έχει απωλέσει την ψυχή του.Στην πρώτη περίπτωση, το άτομο μέσα από επανεκπαίδευση και κοινωνική δραστηριότητα, ανακαλύπτει την ψυχή του εκ νέου και αρχίζει να αναζητά το ενδιαφέρον και την ευχαρίστησή του και να δημιουργεί σε ανώτερο επίπεδο, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες κλίσεις του, έξω από το ψυχιατρείο και μάλιστα, με υπερβάλοντα ζήλο προσπαθεί να αποκαταστήσει και να απαλλείψει  το κοινωνικό στίγμα που το χαρακτηρίζει, ενώ στην δεύτερη περίπτωση το άτομο εξελίσσεται σε τρόφιμος του ψυχιατρείου, που δεν επιδέχεται παρέμβαση θετική για την περαιτέρω εξέλιξή του και επανακοινωνικοποίησή του. Υπάρχουν περιπτώσεις τροφίμων ψυχιατρείου που δίνουν μαθήματα αγωγής σε ψυχιάτρους, αλλά οι ψυχίατροι αδυνατούν να εννοήσουν ότι αξίζουν καν αυτοί οι άνθρωποι για δάσκαλοί τους. Το παράδειγμα το αντλώ από την σταύρωση του Χριστού μαζί με ληστές και εγκληματίες. Η κοινωνία μας ουδέποτε καθώς ανατρεφόμαστε δεν έδειξε την απαιτούμενη εγρήγορση στις κλίσεις μας και τα ενδιαφέροντα που μας ευχαριστούν. Δημιούργησε φόρμες κατεστημένες για να οδηγήσει τα άτομα σε ένα μαζικό κοινωνικό εγκλεισμό ιδρυματοποιώντας ολόκληρη την κοινωνία και πετυχαίνοντας την μη ευχαρίστηση κανενός. Όμως μόνο όταν κάποιος είναι ευχαριστημένος μπορεί να είναι και ουσιαστικά δημιουργικός.