Παραβολή *3*

Κάποτε ένας άνδρας αποφάσισε να νυμφευτεί επειδή η γυναίκα που εγνώριζε ήταν ήδη έγκυος. Εκείνη επιδιώξε αυτή την εγκυμοσύνη για να τον εξαναγκάσει σε γάμο. Είχε μεγαλύτερη εμπειρία στις σχέσεις με το άλλο φύλο σε σχέση με τον άνδρα της. Ο άντρας καταγόταν από ορφανή από πατέρα οικογένεια με πολλές αδελφές, τις οποίες βοήθησε όλες να αποκατασταθούν. Η μητέρα του δεν ήξερε ότι ασκούσε ψυχολογική βία στο  προτελευταίο παιδί της που ήταν αγόρι ζητώντας του χωρίς να το ομολογήσει την στήριξη όλης της οικογένειας και αντικαθιστώντας στο πρόσωπο του παιδιού αυτού τον αδικοχαμένο στον πόλεμο άνδρα της. Το παιδί αυτό μεγάλωνε μέσα σε πολλές γυναίκες και μέσα σε μεγάλη πίεση από όλες, οι οποίες ακόμα και όταν έφτασαν 60 ετών ζητούσαν για κάθετί τη συμβουλή και την συμπαράστασή του. Η γυναίκα του ήταν διαφορετική από αυτές, άρα ήταν φυσικό να αποτελέσει ένα ερωτικό ζητούμενο για τον άνδρα αυτό. Όμως η γυναίκα αυτή αναγνωρίζοντας την ευγένεια, την καλοσύνη και το φιλότιμο του άνδρα αυτού σχημάτισε την εικόνα του ιδανικού συζύγου και τον πολιόρκησε μέχρι που από ενοχές για την εγκυμοσύνη της την παντρεύτηκε. Από το γάμο άρχισε ο Γολγοθάς.Ενώ ντύθηκε νύφη στο δικό του σπίτι απελπισμένη για το ότι δεν έχει κανένα συγγενή, στο γάμο κάλεσε 50 άτομα για συγγενείς και φίλους. Μέσα σε λιγότερο από 24 μήνες από το γάμο απέκτησε μαζί της 3 παιδιά τα οποία εκείνη ήθελε να ζήσουν σαν πριγκηπόπουλα και όπως είναι φυσικό σταμάτησε να εργάζεται. Ο άνδρας ήταν απόφοιτος της Σιβιτανιδείου σχολής και μισοαπόφοιτος της Βιομηχανικής Πειραιά. Εργαζόταν σε εργοστάσιο κλωστουφαντουργίας στο οποίο δεν άργησε πολύ να  γίνει διευθυντής. Η γυναίκα του συνεχώς τον παρακινούσε για μια πολυέξοδη κοινωνική ζωή με πλούσια τα ελέη. Γίναν κουμπάροι σε γάμους και βαφτίσια περισσότερο από 50 φορές με παράγοντες του τόπου της επαρχίας όπου ζούσαν. Ζούσαν σε ένα ρετιρέ 200 Μ2 με τεράστια μπαλκόνια και τα μπάρμπεκιου ήταν σχεδόν καθημερινό χόμπυ. Γιορτές, πάρτι για τα παιδιά, ανεξέλεγκτη κοινωνικότητα και όλα αυτά με τις προσπάθειες του συζύγου που κατάντησε να εργάζεται νύχτα με νύχτα για να εξοφλεί τις υποχρεώσεις. Τα παιδιά μεγάλωναν και οι απαιτήσεις τους γίνονταν οικονομικά δυσβάσταχτες για το μισθό του διευθυντή. Σε όλο αυτό το διάστημα η σύζυγος γίνονταν όλο και πιό σπάταλη, όλο και πιό προκλητική. Που είναι το μοίρασμα της αγωνίας, των φόβων, της ανησυχίας, της κούρασης, της συνενόησης με τον άνδρα της???Που είναι η πνευματική ένωση και η πνευματική ανάταση αυτού του γάμου???  Που είναι το όριο του συζύγου προς τη σύζυγο όσον αφορά τον τρόπο ζωής?? Που πήγαν το μέτρο και οι αρχές του??  Που είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση??? Ο γάμος αυτός είναι ολοφάνερο πως ιδρύθηκε και κινήθηκε γύρω από ένα σκοπό. Ένα σκοπό σκόπιμο και ετσιθελικό για χάριν της κοινωνικής αναγνώρισης. Ο άντρας προφανώς έπεσε θύμα της αναπλήρωσης που έκανε με αυτή την ερωτική επιλογή του στην ανέχεια της πατρικής του οικογένειας. Η τραγωδία στο τέλος όμως, έδειξε ότι η αρρώστια δεν εξυπηρετήθηκε από την κοινωνική αναγνώριση. Όλο το πνεύμα τους υπηρέτησε μια χλιδάτη  κοσμική ζωή με πολλά μπιχλιμπίδια, αλλά χωρίς ιδιαίτερο εσωτερικό περιεχόμενο. Ο άντρας δεν άντεξε. Λίγο πριν τα 55 παρουσίασε καρκίνο από τον οποίο κατέληξε σε ηλικία 63 ετών. Τα παιδιά μεγάλωσαν σαν πριγκηπόπουλα αλλά η σύνταξη δεν έφτανε να κάνουν όλοι μαζί τις συνήθειές τους. Παντρεύτηκαν λοιπόν σε μικρή ηλικία και απέκτησαν από τρία παιδιά το καθένα. Τώρα τη μητέρα δεν την φτάνει η σύνταξη ούτε για  να περιφέρεται από σπίτι σε σπίτι για να μεγαλώσει τα 9 εγγόνια και τα παιδιά έχουν αναπτύξει μωροφιλόδοξη συμπεριφορά με απωθημένα για την οικονομική στενότητα με την οποία είναι υποχρεωμένα να συμβιβάσουν τη  ζωή τους με τις υποχρεώσεις τους,αφού κανένα δεν είναι σε θέση να γίνει κι αυτό διευθυντής εργοστασίου, διότι από ανάλογες τέτοιες και άλλες συμπεριφορές η χώρα μας δεν έχει εργοστάσια.