Κάποιος είπε ότι το πιό σπουδαίο που μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος είναι να βγεί από το δίπολο του καλού και του κακού. Πως όμως μπορεί να το πετύχει αυτό τη στιγμή που όλη η ύπαρξή του είναι προσδιορισμένη μέσα σε ένα πολιτισμό που προέρχεται από καταβολής κόσμου, από την πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο, τη στιγμή που δοκίμασε τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού προκειμένου να γίνει θεός; Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα κάθε σκέψη του δεν είναι προς το θεό, κάθε σκέψη του δεν είναι αφημένη στο θεό, αλλά δοκιμάζεται πάνω σε μια κλίμακα που διατάσσει το κακό, το χειρότερο, το χείριστο, το καλό, το καλύτερο, το βέλτιστο. Γιατί μετά την πτώση, ο άνθρωπος οφείλει να ανακαλύψει μόνος του τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού και να δοκιμάσει τις συνέπειες του καρπού αυτού. Όλη η ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου μετά την πτώση του από τον Παράδεισο είναι η δοκιμή του καρπού του δέντρου αυτού, από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και από όλους μαζί. Όμως είναι αξιοπερίεργο ότι όλη η ιστορική διαδρομή του ανθρώπου δεν έχει κατ΄ελάχιστον καταλήξει μέχρι σήμερα στο βέλτιστο για τον άνθρωπο συνολικά. Ακόμα και όταν βρίσκονται βέλτιστες λύσεις για κάποιους, ακόμα και αν πρόκειται για χώρες, αυτές οι λύσεις είναι χείριστες και επαίσχυντες για κάποιους άλλους, ακόμα και αν πρόκειται για ολόκληρες χώρες.Η μόνη ελπίδα του ανθρώπου είναι να σπάσει τις αλυσίδες του εγκλωβισμού του στον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού και να ξαναεμπιστευθεί το Δημιουργό και να αφήσει το Δημιουργό να ενεργήσει γι αυτόν. Μόνο έτσι θα ζήσει, αλλιώς θα βασανίζεται ποικιλοτρόπως και αενάως. Όσα δημοκρατικά μοντέλα και να δημιουργήσει ο άνθρωπος, όσους δημιουργούς νεοφώτιστους και να υιοθετήσει, απλά θα διασκεδάζει τον πόνο του μέσα στην ολοκληρωτική τυρρανία που θα ζεί εξαιτίας της αμφισβήτισης του Δημιουργού του στο διηνεκές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου