ΑΘΗΝΑ-ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ: Οι δύο πύλες της ζωής.

ΑΘΗΝΑ: Γενέτειρα του πολιτισμού, των επιστημών, των τεχνών, της γνώσης, ο Φιλοσοφικός Λύχνος.
                 Η διαλεκτική της αμφισβήτησης στην αναζήτηση της Αλήθειας. Αθήνα ...Οπαδός του ωραίου, του        αγαθού, του δίκαιου......   Αθήνα..... Οπαδός του "ευδαιμονείν". Στην εποχή μας συμπυκνώνεται σε μιά φράση στερεότυπη, κενή και αφηρημένη: "Κοίτα  τον εαυτό σου, κοίτα εσύ να περνάς καλά".

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ: Ο Λόγος, η προφητεία, η ενοχή, τα σημάδια και οι αποκαλυπτικές προειδοποιήσεις του Θεού, η αναζήτηση της Αλήθειας της Ενότητας των αντιθέτων . Η Ατομική  συνείδηση και η κρίση της, το Πνεύμα του Ενός. Η ερμηνεία της ζωής μέσα από την Αγία γραφή, η έννοια της θυσίας, ο αγώνας για τη θέωση. Στην εποχή μας συμπυκνώνεται σε μιά φράση στερεότυπη,κενή και αφηρημένη: Ο θεός είναι μεγάλος, δόξα το Θεό, ας γίνει το θέλημα του Θεού.

Αθήνα ή Ιερουσαλήμ; 
Εμείς θα προσπαθούμε να κοιτάμε τον εαυτό μας και να περνάμε καλά, αλλά πάντα θα έρχεται ένα σκληρό ράπισμα σε εμάς από την αλήθεια που θα προκύπτει απο την ενότητα των αντιθέτων. Διότι ο Θεός είναι τα πάντα, είναι η ενότητα των πάντων και για όποιον κοιτά τον ευατό του μόνο, η ενότητα των πάντων τον ραπίζει όλο και πιό σκληρά για να συναιτιστεί, ή μια ωραία μέρα τον εκθέτει στα πάντα και ο εαυτός του είναι ανυπεράσπιστος από τα πάντα.

Συνεννόηση - συναίνεση και συνέπεια

Όλα τα πολιτικά συστήματα και όλες οι διαφοροποιήσεις τους, όλα τα θρησκευτικά συτήματα και όλες οι διαφοροποιήσεις τους, όλα τα κοινωνικά συστήματα και όλες οι διαφοροποιήσεις τους, όλα τα οικονομικά συστήματα και όλες οι διαφοροποιήσεις τους, όλα τα εξουσιαστικά συστήματα και όλες οι διαφοροποιήσεις τους, έχουν υπάρξει για ένα και μόνο απλό λόγο. Ο άνθρωπος από τη φύση του αδυνατεί να συνεννοηθεί για το κάθε τι με το συνάνθρωπό του και επίσης αδυνατεί ακόμα κι αν πετύχει τη στοιχειώδη συννεννόηση, να είναι συνεπής με αυτή.Θα έλεγα μάλιστα ότι όσο πιό οικείος είναι ο άνθρωπος με κάποιον, τόσο πιό πολύ μεγαλώνει η αδυναμία του να συνεννοηθεί μαζί του και να δείξει την συνέπειά του. Αν οι άνθρωποι κατάφερναν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να συναινέσουν, δεν θα είχαν δημιουργήσει ένα χαοτικό συστημικό τέρας το οποίο τους εξαχρειώνει και τους κρατά σε διάσταση μεταξύ τους διαφοροποιώντας τους συνεχώς και εμποδίζοντάς τους να συνενοηθούν, άρα να συνεργαστούν  αρμονικά και να εξελιχθούν ωφελώντας ο ένας τον άλλο αντί να αντιτάσσουν ο ένας το συμφέρον του απέναντι στον άλλο. Έτσι η οικογένεια που είναι ο πυρήνας κάθε κοινωνίας έχει διαλυθεί, έχει εκλείψει η στοργή που θεμελιώνει την κοινή προσπάθεια για συνεννόηση. Το βιοψυχοκοινωνικό πρότυπο σήμερα επιτάσσει την ατομική εξέλιξη του ανθρώπου μέσα σε ένα σύστημα γεμάτο αντιφάσεις και παραλογισμό γεμάτο ιδεολογίες που έχουν παραχθεί για να εξυπηρετήσουν αντικρουόμενα συμέροντα. Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι δεν είναι διαπλεκόμενα μόνο τα συμφέροντα αλλά και τα πεπρωμένα. Όμως αυτό το καταλαβαίνει κανείς όταν μεγαλώσει αρκετά και υποστεί τις συνέπειες από αυτή τη μάταιη αλληλεπίδραση με τους άλλους και την αλληλεξάρτηση του με αυτό το μάταιο σύστημα. Στο τέλος αισθάνεται ότι το σύστημα τον  έχει οδηγήσει να πετάξει τη ζωή του στα σκουπίδια. Ακόμα και  οι σαρκικές σχέσεις, όπως είναι σήμερα, αντί να αναβαθμίζουν τις ιδιότητες με τις οποίες πλάστηκε ο άνθρωπος κατ΄εικόνα και ομοίωση με το δημιουργό του, υποβαθμίζουν τις ιδιότητες αυτές και τις στρέφουν στο σώμα και την ύλη και όχι στο πνεύμα, διαιωνίζοντας το σημερινό χαοτικό σύστημα, εξυπηρετώντας ότι είναι φθαρτό και όχι ότι είναι αθάνατο, μέσα απο την αναπαραγωγή συμφεροντολογικών ιδεολογημάτων. Έτσι η ζωή κατατίθεται στο βωμό του Μαμωνά και υποβιβάζεται σε μη ζωή. Ποιά είναι λοιπόν η ευθύνη μας;

Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και μεγαλώνοντας γίνεται παντού σκλάβος (Ζαν Ζακ Ρουσσώ)

Ο ανθρωπάκος κατασκεύασε ένα σύστημα τυρρανικό για τον άνθρωπο. Όσο περνούν τα χρόνια  ο ανθρωπάκος γίνεται όλο και πιό ανελεύθερος, όλο και πιό υποτακτικός στο σύστημα, όλο και πιό ανασφαλής, όλο και πιό άρρωστος, όλο και πιό διεστραμμένος, ακολουθώντας και εξυπηρετώντας τις αρχές και τις παραδοχές του συστήματος. Χρειάζεται προσπάθεια και ακατάπαυστος αγώνας μέσα σ΄αυτό το σύστημα να γίνει ο ανθρωπάκος άνθρωπος. Για να συμβεί αυτό πρέπει ο ανθρωπάκος να ξεφύγει από τις αντικρουόμενες ιδεολογίες που παράγει το σύστημα, που τον παγιδεύουν σε στείρες συμπεριφορές και σε επαύξηση του συστημικού λάθους και να γίνει εσωτερικά κατ΄αρχήν αντισυστημικός. Έτσι του αποκαλύπτεται  η αλήθεια  με ένα μυστικό σχεδόν μυστηριακό τρόπο. Πρέπει όμως να προσέξει πολύ, για να μην γίνει αυτός σαν άνθρωπος πλέον, το εξιλαστήριο θύμα για όλες τις αντικρουόμενες ιδεολογίες του συτήματος. Διότι η μεγάλη επιτυχία του ανθρώπου είναι να νικήσει τον ανθρωπάκο. Μόνο έτσι θα ζήσει.

Δύο αντίθετα ρήματα Πονάω- Αφήνομαι

Ρώτησα κάποιον γέρο άν έχει πονέσει ποτέ και έμαθα ότι όπου γεννιέται κανείς εκεί πονάει. Ρώτησα τη μητέρα μου αν έχει πονέσει ποτέ και είπε ότι έχει πονέσει για τα παιδιά της. Ο περισσότερος κόσμος που έχει οικογένεια αυτό λέει. Ρώτησα μία μάρτυρα του Ιεχωβά και είπε ότι έχει πονέσει πολύ για το Θεό. Μια συναδελφός μου είπε ότι έχει πονέσει πολύ για τον πατέρα της. Ο φίλος μου ο Γιάννης πονάει αφάνταστα για τα βιβλία και τη γνώση. Ο ασφαλιστής μου, που είναι και χρηματοοικονομικός σύμβουλος και χρηματιστής, πονάει πολύ για το χρήμα.  Η οδοντίατρος μου, που είναι παθιασμένη με τη εργασία της, πονάει για την εργασία της. Ακόμα και ένας βολεμένος καθ΄ολοκληρίαν  πονάει αφάνταστα για την βόλεψή του. Ο ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι πόνεσε πολύ για την αλήθεια. Παρατηρώ ότι όπου επενδύει κανείς συναισθηματικά επί μακρόν εκεί πονάει. Όσο περισσότερο δε επενδύει συναισθηματικά κάπου, σε κάποιον ή σε κάτι τόσο μεγαλύτερο πόνο θα δοκιμάσει από αυτά. Εγώ μέσα από αυτή την κατανόηση προσπάθησα να κάνω διασπορά στις συναισθηματικές μου επενδύσεις. Όμως αυτό που εισπράτω είναι πόνος μεγάλος από παντού και ανάλογος της μεγάλης διασποράς. Το συμπέρασμά μου είναι ότι δεν πρέπει να επενδύουμε συναισθηματικά  κάπου, σε κάποιον ή σε κάτι, αλλά να είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα ενδεχόμενα της ζωής. Μπορεί να το έχω καταλάβει, όμως μου είναι αδύνατον ακόμα να το εφαρμόσω πρακτικά γιατί τα συναισθηματικά βαρίδια των επενδύσεων  που προεπέλεξα  ασυνείδητα στο παρελθόν να σηκώσω, με πονούν πολύ και δεν ξέρω πως θα τα ξεφορτωθώ για να ξαλαφρώσω ψυχικά λιγάκι. Ο άνθρωπος επιλέγει τα συναισθηματικά του βαρίδια στην πιο συναισθηματική φάση της ζωής του. Συνήθως όταν είναι νέος στο φόρτε των ενδιαφερόντων του, στο φόρτε των δυνάμεών του και τότε που έχει άγνοια του βάρους των συναισθηματικών του επιλογών, τότε που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, τότε που νομίζει ότι θα τα καταφέρει όλα, τότε που η ζωή απλόχερα του χαρίζεται χωρίς ευθύνες και σκοτούρες. Όμως οι συναισθηματικές επενδύσεις είναι αναπόφευκτες αφού ο άνθρωπος κατέχει συναισθηματικό κόσμο. Οι συναισθηματικές επενδύσεις όμως θέλουν συνέχεια φροντίδα και ο άνθρωπος με το πέρασμα του χρόνου κουράζεται από τις φθοροποιές τριβές και από την επανάληψη. Αν αμφισβητήσει τη συναισθηματική επένδυσή του και αποφύγει αισθάνεται κενό. Μοιάζει να είναι παγιδευμένος στην συναισθηματική επένδυσή του. Ποιά όμως συναισθηματική επένδυση του ανθρώπου θα του αποδόσει σύμφωνα με τις πραγματικές του ανάγκες; Μήπως αυτή η συναισθηματική επένδυση στο Δημιουργό του; Ναι !!! Αλλά όταν επενδύεις συναισθηματικά στο Δημιουργό θα πρέπει και να μάθεις να αφήνεσαι σε όλα όσα σου έρθουν διότι όλα είναι από το Δημιουργό. Όμως ο άνθρωπος είναι θωρακισμένος και του είναι αδύνατον να μάθει να αφήνεται !!! Πονάω ή αφήνομαι ; Και τα δύο ρήματα είναι παθητικά. Με το πονάω ότι ζήσεις θα είναι από τη βούλησή σου, με το αφήνομαι ότι ζήσεις θα είναι από το Θεό.

Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού

Κάποιος είπε ότι το πιό σπουδαίο που μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος είναι να βγεί από το δίπολο του καλού και του κακού. Πως όμως μπορεί να το πετύχει αυτό τη στιγμή που όλη η ύπαρξή του είναι προσδιορισμένη μέσα σε ένα πολιτισμό που προέρχεται από καταβολής κόσμου, από την πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο, τη στιγμή που δοκίμασε τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού προκειμένου να γίνει θεός; Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα κάθε σκέψη του  δεν είναι προς το θεό, κάθε σκέψη του δεν είναι αφημένη στο θεό, αλλά δοκιμάζεται πάνω σε μια κλίμακα που διατάσσει το κακό, το χειρότερο, το χείριστο,  το καλό, το καλύτερο, το βέλτιστο. Γιατί μετά την πτώση, ο άνθρωπος οφείλει να ανακαλύψει μόνος του τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού και να δοκιμάσει τις συνέπειες του καρπού αυτού. Όλη η ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου μετά την πτώση του από τον Παράδεισο είναι η δοκιμή του καρπού του δέντρου αυτού, από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και από όλους μαζί. Όμως είναι αξιοπερίεργο ότι όλη η ιστορική διαδρομή του ανθρώπου δεν έχει κατ΄ελάχιστον καταλήξει μέχρι σήμερα στο βέλτιστο για τον άνθρωπο συνολικά. Ακόμα και όταν βρίσκονται βέλτιστες λύσεις για κάποιους, ακόμα και αν πρόκειται για χώρες, αυτές οι λύσεις είναι χείριστες και επαίσχυντες για κάποιους άλλους, ακόμα και αν πρόκειται για ολόκληρες χώρες.Η μόνη ελπίδα του ανθρώπου είναι να σπάσει τις αλυσίδες του εγκλωβισμού του στον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού και να ξαναεμπιστευθεί το Δημιουργό και να αφήσει το Δημιουργό να ενεργήσει γι αυτόν. Μόνο έτσι θα ζήσει, αλλιώς θα βασανίζεται ποικιλοτρόπως και αενάως. Όσα δημοκρατικά μοντέλα και να δημιουργήσει ο άνθρωπος, όσους δημιουργούς νεοφώτιστους και να υιοθετήσει, απλά θα διασκεδάζει τον πόνο του μέσα στην ολοκληρωτική τυρρανία που θα ζεί εξαιτίας της αμφισβήτισης του Δημιουργού του στο διηνεκές.