Σκέψεις....

Tίποτα δεν είναι από τη φύση του κακό. Το κακό είναι η απουσία του αγαθού.Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Δημιούργησε το αγαθό και το τέλειο. Ο άνθρωπος αρνήθηκε την κοινωνία της συνεργασίας μαζί του και έγινε έκπτωτος. Κριτήριο του πνευματικού ανθρώπου είναιι,ότι τους βλέπει όλους αγαθούς, καλούς, καθαρούς. Και αν του αποδείξουν ακόμα ότι δεν είναι έτσι,τότε μπορεί να τους καταλάβει διότι βλέπει την αιχμαλωσία στα πάθη τους, βλέπει την άγνοιά τους, βλέπει την αγνωσία του Θεού πάνω τους, βλέπει την αδυναμία τους, βλέπει τα λάθη τους και τους συγχωρεί και προσπαθεί να τους βοηθήσει. Λυπάται και θλίβεται. Όποιος όμως βλέπει τους πάντες πονηρούς και ύπουλους και υποκριτές και κουτούς, αυτός πραγματικά πάσχει από πνευματική αρρώστια. Χρειαζόμαστε παιδική καρδιά και νου λογικό. Αυτά τα δύο πρέπει να παντρέψουμε μέσα μας. Να είναι η νύφη η καρδιά και ο γαμπρός ο νους. Είναι σίγουρο ότι δεν θα γίνουμε θύματα με καθαρή, αγαθή και απλή καρδιά διότι μόνο μια τέτοια καρδιά επιτρέπει στο νού να κάνει λογικά βήματα. Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια είναι ο συνδιασμός της απλότητας στην καρδιά και της εξυπνάδας στο νού. Το αιώνιο συμφέρον μας είναι η πρόσληψη της λογικής του Θεού. Εδώ όμως γεννιέται ένα μεγάλο ερώτημα το οποίο με βασανίζει. Κοσμικό φρόνιμα ή φρόνιμα Θεού; Γιατί αυτά τα δύο φρονίματα δεν συνδιάζονται. Δεν μπορεί το πρωϊ να είσαι πνευματικό όν και το μεσημέρι να διασκεδάζεις στον καρνάβαλο των απόκρεων. Ερευνώντας τις ανησυχίες μου, τα ερωτηματικά μου και τις αμφιβολίες μου ανακαλύπτω πως έχουν κατασκευαστεί πολλά δόγματα που έχουν εγκλωβίσει τη σκέψη των ανθρώπων. Το κακό δόγμα όμως γεννά κακό ήθος και το κακό ήθος επίσης γεννά κακό δόγμα. Και ποιός θα μου πεί το σωστό; Πρέπει να κοσκινίζω συνέχεια τα όσα ακούω και βλέπω. Μέσα στους ανθρώπους ανακάλυψα πόσο εύκολο είναι να τους πολώσεις σε ακραίες θέσεις. Με τη μαιευτική μέθοδο και τον διάλογο μπορείς να θεραπεύσεις το πνεύμα ίσως και την ψυχή. Βλέπεις όμως έχουμε περιορισμένες δυνάμεις, γνώσεις και αντιλήψεις. Πάντως ο Θεός μας αποκαλύπτει το θέλημά του και ενώ είμαστε πνευματικά νήπια, μας οδηγεί, μας ελευθερώνει, μας ζωοποιεί με τη δύναμη της αυτομεμψίας.