Θυμάμαι και αναπολώ την έκθεση της πέμπτης δημοτικού με θέμα την αποταμίευση. Τότε η βασική ιδέα ήταν ότι "μάζευε και ας είναι και ρώγες", "φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι", η "ιστορία του μέρμηγκα και του τζίτζικα". Η ιδέα ήταν ότι η συγκρατημένη διάθεση όσον αφορά τη σπατάλη στα οικονομικά χωρίς όμως να λείπει κάτι γέμιζε αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον τον κόσμο. Του εξασφάλιζε την δυνατότητα όποτε χρειαστεί χρήμα να είναι ανεξάρτητος και αυτάρκης και να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις του μόνος του και καλή οικογένεια ήταν η δημιουργική οικογένειεα που στηριζόταν στην εργατικότητά της και τις οικονομίες της.Τότε ήταν που η πλειοψηφία των Ελλήνων πίστεψε σ΄αυτή την ιδέα. Σε μιά εποχή με χαμηλούς μισθούς, αλλά και χαμηλό κόστος ζωής, χαμηλή ανάπτυξη, αλλά και χαμηλή ανταγωνιστικότα, χαμηλή παραγωγικότητα αλλά και χαμηλή ψυχοπάθεια. Οι 'Ελληνες είχαν την αγορά τους. Μια μικρή αγορά με ανάγκες πολλές αλλά μικρές σε μέγεθος σύμφωνα με τον πληθυσμό.Τα πράγματα κύλησαν για ένα διάστημα καλά. Θυμάμαι τα τραπέζια στα σπίτια των συγγενών και φίλων που δεν έλειπε απολύτως τίποτα. Θυμάμαι ότι με ένα πάγιο στον ΟΤΕ μιλούσες με τις ώρες.Θυμάμαι τους μικροεπαγγελματίες να έχουν λόγο ύπαρξης στην αγορά. Το μανάβικο, το παντοπωλείο, ο ράφτης και τόσους άλλους. Πως γίναμε έτσι; Για μένα φταίει η νοοτροπία του 'Ελληνα που βεβαιώς και αντιμετώπιζε και τότε κάποια προβλήματα λόγω έλλειψης οργάνωσης και συντονισμού και ελέγχου στο εθνικό επίπεδο αλλά πριν καλά καλά τα συλλάβει τα προβλήματα αυτά και τα αποκαταστήσει του πέταξαν την ιδέα να διευρύνει την αγορά και να κερδοσκοπήσει απευθυνόμενος σε μεγαλύτερες αγορές.Τσίμπησε στην ιδέα, διότι η ιδέα περιείχε υποσχέσεις για υψηλή κατανάλωση και καλοπέραση και φρούδες επλίδες για μεγαλεπίβολα σχέδια και επιτυχίες. Του επέβαλαν τη συμμετοχή του στην διευρυμένη αγορά με την καθιέρωση προτύπων που φάνταζαν ιδανικά στα μάτια του. Όμως δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο διότι δεν κατείχε τα μυστικά ούτε της δικής του αγοράς. Με την εντατικοποίηση της ιδέας της κατάκτησης μιας διευρυμένης αγοράς άρχισαν τα παρατράγουδα της εντατικοποίησης της παραγωγής, της σκληρής ανταγωνιστικότητας, της διαφοροποίησης του μισθού, της εντατικής ανάπτυξης και της εντατικής τρέλλας. Ο συντηρητικός κόσμος του Έλληνα που ήταν και καταπιεσμένος από την εποχή της τουρκοκρατίας και μαθημένος στο μπαξίσι και τις πελατειακές σχέσεις και της έλλειψης τεχνικής παιδείας, διαλύθηκε, αποσυντέθηκε στα εξ΄ων συνετέθειν. Κάποιοι μονομανείς συγκρότησαν μονοπώλια αλλά και αυτών τα ίχνη χάθηκαν. Κάθε ματαιόδοξος Έλληνας που πίστεψε στα πρότυπα που του πλάσσαρε η διευρυμένη αγορά, ήταν ένας διάττων αστέρας για ένα μικρό διάστημα και πρόβατο επί σφαγής στο μεγάλο θυσιστήριο του βωμού του Μολώχ που πρέσβευε η διευρυμένη αγορά. Και το παιχνίδι αυτό δεν τελείωσε ποτέ από τότε. Η αγορά διευρύνθηκε κι άλλο, κι άλλο και το 1980 έγινε Ε.Ε και παγκόσμια αγορά. Και το θυσιαστήριο μεγάλωσε κι άλλο κι έγινε κάθε σημείο της Ε.Ε και κάθε σημείο της παγκοσμιότητας θυσιαστήριο στο βωμό του Μολώχ. Η αποταμίευση που γνώριζε ο καημένος ο Έλληνας, έγινε τζόγος με στοιχήματα δισεκκατομυρίων ευρώ ή δολλαρίων στο βωμό του Μολώχ, που τον βάπτισαν χρηματιστήριο. Και η ιστορία αυτή δεν έχει τέλος, ή μάλλον μόνο ένα τέλος έχει. Θα μπορούσε να το μάθει κανείς στις ταινίες θρίλερ με βρυκόλακες. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά σε κάνει από αγνό άνθρωπο βαμπίρ. Σε μαθαίνει να πίνεις αίμα και είσαι αναγκασμένος να το μάθεις για να επιβιώσεις. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει δρόμος επιστροφής. Υπό αυτή την έννοια δεν θα βγούμε ποτέ από το ευρώ και την ευρωζώνη παρά μόνο για να πάμε σε μεγαλύτερη αγορά. Ίσως αυτή του κοσμοδιαστήματος. Στον αντίποδα βλέπω τη συντέλεια του κόσμου. Διότι με τι θα τρέφονται οι βρυκόλακες, όταν όλοι θα είναι βρυκόλακες!!! Ενός κακού ελθόντος μύρια έπονται!!! Το λάθος έγινε στην αρχή!!! Τότε που όλοι πίστεψαν στην αποταμίευση. Τότε που έπρεπε να καθιερώσουν μια κοινωνία αυτάρκη χωρίς αποταμίευση και επένδυση. Χωρίς δηλαδή να δανείζεις και να δανείζεσαι.Τα παράγωγα του χρήματος είναι τα εξελικτικά στάδια του βαμπιρισμού. Το μόνο που κατακτήσαμε κατακτώντας την Ευρώπη είναι η κατάκτηση της μη αλληλεγγύης μας προς κάθε τι έμβιο κυκλοφορεί δίπλα μας για να μην πω ο αλληλοσπαραγμός. Οι Έλληνες δεν έχουν φτάσει ακόμα αυτό το επίπεδο, αλλά θα πιεστούν πολύ να το κατακτήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου