Τώρα οι Έλληνες κινούνται μέσα σε ένα δίπολο. Η μιά άκρη είναι ότι όποιος δεν παράγει δεν αμοίβεται. Η άλλη άκρη είναι ότι η ζωή επενδύει σε εμάς όταν είμαστε παιδιά και νέοι για να παράγουμε.Το συμπέρασμα αυτής της άποψης είναι ότι ζούμε για να παράγουμε. Αυτό όμως, έχει σαν προυπόθεση να ζήσουμε. Γιατί άν δεν ζήσουμε, πως θα παράγουμε??? Αυτός δε που είναι ανάπηρος δεν έχει καμμιά δυνατότητα να ζήσει εκτός από την κατανάλωση που θα κάνει σε φαγητό, νερό, οδοντόκρεμμα και σαπούνι,.ηλεκτρικό ρεύμα, ρούχα και τηλέφωνο και γιατρό. Πως μπορεί ένας ανάπηρος να παράγει??? Αφού όμως δεν παράγει, δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να ζήσει ??? έτσι χλιαρά όπως μπορεί να ζήσει??? Ο ανάπηρος δεν είναι μόνο ο εκ γενετής ανάπηρος, αλλά και κάθε υγιής και δημιουργικός άνθρωπος που είχε την ατυχία στη ζωή να προστεθεί στη λίστα των αναπήρων. Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να είναι σε όλη του τη ζωή παραγωγικός. Μετά τα 65 γίνεται βάρος. Δεν αντέχει άλλο να εργαστεί και να παράγει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να του δείξουμε την έξοδο από τη ζωή??? 'Οχι, σε καμμία περίπτωση!!! Η πολιτεία μας πρέπει να έχει κοινωνικό πρόσωπο. Πρέπει να επιτρέπει στον άνθρωπο κατ΄αρχήν να ζήσει, διότι δεν είναι αυτός υπεύθυνος που ήρθε στη ζωή και υπάρχουν εκατομμύρια βιολογικά προβλήματα που εξαρτούν την ποιότητα της ζωής. Από την άλλη αυτός που έχει την δυνατότητα να ζήσει πολλά πράγματα, έχει και την ικανότητα να προσφέρει περισσότερο και αυτό του επιβάλλεται κατ΄αρχήν από τον ίδιο του τον εαυτό. Επίσης οι αμοιβές του πρέπει να είναι τέτοιες που να του εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να ζήσει πολλά πράγματα, για να διασφαλιστεί η ικανότητά του να προσφέρει περισσότερο.Επομένως θα πρέπει να γίνει μια αξιολόγηση των δυνατοτήτων του ανθρώπου να παράγει και της ικανοποίησης αναγκών που απαιτεί να καλύψει στη ζωή, με σκοπό να ζήσει την κλίμακα εμπειριών που θέλει στη ζωή του. Εκείνο που λείπει στην αξιολόγηση είναι οι κλιμακούμενες αξίες και εμπειρίες ζωής. Αυτές έχουν μεγάλο κόστος ζωής και οικονομίας. Π.χ το να θέλει κάποιος να γίνει πολύτεκνος, το να θέλει κάποιος να ταξιδεύσει σε όλο τον κόσμο, ή το να θέλει κάποιος να ανέλθει πολύ ψηλά στην εξουσία, δεν πρέπει να χαρίζονται κληρονομικά, αλλά να κατακτούνται με προσπάθεια του ατόμου προς αυτή την κατεύθυνση, με το κριτήριο της παραγωγικής του προσφοράς ή της κοινωνικής του προσφοράς. Θεσπίζουμε λοιπόν δύο παραμέτρους. Η μια παράμετρος αφορά τους αναπήρους που τους δίνουμε ένα αξιοπρεπές κοινωνικό επίδομα για να ζήσουν χωρίς να επιβαρύνουν και να καταπιέζουν τη ζωή των διπλανών τους. Και θεσπίζουμε μια κλίμακα αξιών ζωής που κατακτώνται με την φιλότιμη προσπάθεια του ανθρώπου και την απόδειξη ότι τις αξίζει, οπότε απελευθερώνει τις υγιείς δυνάμεις του για να τις κατακτήσει και να τις απολαύσει. Στην πραγματικότητα η εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου είναι πάρα πολύ δύσκολη στην εφαρμογή της. Π.χ στο Δημόσιο δεν εφαρμόζεται η ανταμοιβή με την προσπάθεια. Όσο πολύ ή όσο λίγο προσπαθήσεις η αμοιβή σου θα είναι ίδια. Η απάντηση σε αυτό το θέμα είναι η κατάργηση του Δημοσίου, σαν σταθερή εξασφαλισμένη αξία βρέξει, χιονίσει. Από την άλλη εκείνο που πρέπει να καταδικάσει η ελληνική κοινωνία είναι τον πολιτικό που είναι πολιτικός επειδή είναι από γενιά πολιτικών, τον πολύτεκνο που είναι πολύτεκνος επειδή ξέρει ότι θα εισπράξει μεγαλύτερα κοινωνικά επιδόματα σαν πολύτεκνος, την ανύπανδρη και άεργη κόρη συνταξιούχου στρατιωτικού, που έμεινε ανύπανδρη και άεργη για να εισπράξει την 2000 Ευρώ σύνταξη του πατέρα της εφ΄όρου ζωής χωρίς να προσφέρει τίποτα. Αυτά είναι εξαμβλώματα που αλλοιώνουν τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας και αποτελούν αγκάθια στην ψυχολογία κάθε υγιούς σκεπτόμενου και δημιουργικού ανθρώπου και κακά παραδείγματα προς μίμηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου