Τα χρέη θα μας πνίξουν. Όχι όμως όλους. Αυτούς που έχουν εργασία. Αυτούς που έχουν ιδιοκτησία.
Ίσως όχι αυτούς που έχουν χρήμα, διότι το σύστημα προσκυνά το χρήμα και τη συγκέντρωση του χρήματος. Η μεγάλη επίθεση γίνεται στην εργασία και στην ιδιοκτησία. Αυτοί που έχουν εργασία θα είναι όλο και λιγότεροι αφού η ανεργία θα είναι όλο και μεγαλύτερη. Στον ιδιωτικό τομέα λόγο λουκέτου, στον δημόσιο τομέα λόγο αδυναμίας πληρωμών. Η ποσότητα της εργασίας όμως παραμένει, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η ποιότητα της εργασίας άρα και η ποιότητα του εργασιακού βίου δηλαδή η ποιότητα ζωής του εργαζόμενου. Αν δε, τυχαίνει ο εργαζόμενος να είναι και ιδιοκτήτης, τότε η ποιότητα της ζωής του θα λιγοστεύει μέρα με τη μέρα καθώς το ακίνητό του θα υποβαθμίζεται όχι μόνο οικονομικά, αλλά και αισθητικά, αφού δεν θα υπάρχει ούτε χρήμα, ούτε διάθεση να το αναβαθμίσει, ούτε δυνατότητα να το πουλήσει, ούτε ασφαλής τρόπος να το ενοικιάσει, ούτε απεγκλωβισμός από τα βάρη που θα αναλογούν στο ακίνητο, στο οποίο θα στραφεί η πολιτεία για να αντλήσει έσοδα να αποπληρώσει τα χρέη.Θα φθάσουμε στο παρεξηγήσιμο εκείνο σημείο όπου όποιος έχει σπίτι, εργασία και αυτοκίνητο να θεωρείται πλούσιος και να στοχοποιείται.Όποιος έχει δηλαδή τα αυτονόητα θα είναι το αποδιοπομπαίο ζητούμενο.
Δε συζητάμε δε για εκείνους που έχουν πολλά σπίτια, ή αυτοκίνητα, πολλά μαγαζιά ή σκάφη αναψυχής. Όσο πιό πολλά τόσο μεγαλύτερος εγκλωβισμός και απόγνωση, σπατάλες οικονομικών για να τα διατηρήσουμε και σπατάλη ζωής για να τα καταναλώσουμε. Πολύ όμως φοβούμαι ότι είναι πάρα πολύ αργά για όλους μας μια αλλαγή. Το σύστημα μεταβολών που φτιάξαμε το φέραμε στο σημείο να μας κλειδώσει και να μας αφήσει έξω από κάθε δυνατότητα μεταβολής. Εδώ πλέον με αυτή τη συνειδητοποίηση σταματά η λογική των πραγμάτων όπως τα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα και μέσα από μια βαθειά κρίση συνειδήσεως θα πρέπει να προβάλλει στον ορίζοντα μια θεώρηση απλοποίησης των πολυπαραγοντικών παραμέτρων της ζωής σαν αναγκαίο μέτρο επιβίωσης. Βασική συνισταμένη όλων των προσπαθειών είναι η δημιουργική αλληλεγγύη. Και με αυτό εννοώ, την ηθική και όχι μόνο, στήριξη του ενός προς τον άλλο.
